Όταν η σανίδα γίνεται... σημαία

Η ανάσα που έφερε στην Παιανία η νίκη επί της ΑΕΚ είναι σίγουρα μεγάλη.

Μόνο που έχω την αίσθηση, πως η είναι ακόμα μεγαλύτερη, όχι ακριβώς από την ομάδα, αλλά από κάποιους άλλους που ακόμα... στριμώχνονται γύρω και μέσα στον Παναθηναϊκό.

Κι εδώ είναι το τραγικό της ιστορίας.

Η ομάδα εντάξει. Παίκτες και προπονητής, πέρασαν πολλά λούκια φέτος και λογικά θα περάσουν κι άλλα. Κι όχι μόνο και κυρίως αγωνιστικά.

Οι... άλλοι όμως; Έχουν ή δεν έχουν επίγνωση σε ποια ομάδα φιλοδοξούν να λένε ότι είναι;

Πανηγυρίζουν για τι ακριβώς πράγμα; Και καλά να πανηγύριζαν απλά. Εδώ μιλάμε για ξεσάλωμα. Ξεσάλωμα γιατί το... όνειρο ήρθε πιο κοντά. Της... πέμπτης θέσης.

Μόνο που ξεχνάνε ένα πράγμα.

Η πέμπτη θέση ούτε ήταν ποτέ κι ούτε θα γίνει... όνειρο για κανένα Παναθηναϊκό που σέβεται το όνομα της ομάδας που υποστηρίζει.

Η πέμπτη θέση είναι στόχος. Είναι ανάγκη και οξυγόνο στην συντήρηση. Είναι η έσχατη σανίδα από την οποία πάει να πιαστεί ο πνιγμένος.

Και γι' αυτό, ναι, αξίζει και πρέπει να την παλέψουν λυσσασμένα όλοι στον Παναθηναϊκό.

Αλλά όχι να την κάνουν και σημαία κιόλας. Και πολύ περισσότερο... δείγμα επιτυχίας.

Έλεος...