Μια και πήραμε ανάσα από πολλές απόψεις, να πούμε σήμερα και μια ιστορία να χαλαρώσουμε και να ξεσκάσουμε. Για την ακρίβεια, ούτε καν ιστορία. Παραμύθι είναι. Παραμύθι για να περάσει η ώρα. Που φυσικά τόσο τα πρόσωπα όσο και τα γεγονότα, ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα.
Είναι καθαρά προϊόν... φαντασίας. Κι αλίμονο εδώ που τα λέμε. Αν είχαν σχέση και τα πρόσωπα και τα πράγματα με την πραγματικότητα.
Καθώς τέτοια... πράγματα που θα πούμε στο... παραμύθι δεν γίνονται και φυσικά και τέτοια... πρόσωπα δεν υπάρχουν.
Πάμε λοιπόν στην ιστοριούλα μας.
Ήταν τρεις τύποι... μια φορά κι ένα καιρό.
Ο Νίκος, ο Γιώργος και ο Γιάννης. Τον τελευταίο τον φώναζαν και... Γιαννάκη από ένα σημείο και μετά.
Οι τρεις αυτοί τύποι, από ένα σημείο του παραμυθιού και μετά, έσμιξαν, αλλά ο καθένας τους είχε ξεκινήσει από διαφορετική αφετηρία.
Ο Νίκος ήταν και ο πιο... αυθεντικός της ιστορίας. Παιδί χαζό χαρά γεμάτο, φαινόταν από μικρός που θα καταλήξει και για που... προοριζόταν. Μικρός είχε αδυναμία γενικά στους... συνονόματους. Κι έτσι έγινε κολλιτσίδα σε ένα μεγαλύτερό του Νίκο, ο οποίος επίσης είχε σαν όνειρο, πρότυπο και... κολλητό ένα άλλο Νίκο.
Μιλάμε του... Νίκου το ανάγνωσμα κυριολεκτικά.
Ο μικρός Νίκος λοιπόν, κάποια στιγμή κοιτώντας πίσω του, είδε την... σκιά του και νόμιζε ότι ψήλωσε και μεγάλωσε. Έτσι αποθρασύνθηκε εντελώς και άρχισε να βρίζει χυδαία όποιον του έλεγαν τα... ινδάλματά του, δηλαδή οι άλλοι δύο... Νίκοι. Όταν μάλιστα κατάλαβε ότι απ' αυτό, μπορούσε και να... ζήσει, τότε κυριολεκτικά ξεσάλωσε. Έδωσε... γη και ύδωρ και έγινε πραγματικό... πρότυπο παντού.
Ο Γιώργος από την μεριά του, στην αρχή ήταν πιο... προσεκτικός. Το έπαιζε καλός με όλους, αλλά πάντα... πρόθυμος ταυτόχρονα και με όλους. Κάποια στιγμή είδε ότι έτσι... δεν πήγαινε πουθενά η ιστορία και οι... λύκοι... συγνώμη οι... Νίκοι ήθελα να πω, είχαν ξεπατώσει σχεδόν όλο το βάζο με το μέλι και έτσι έτρεξε να προλάβει κι αυτός να πάρει κάτι από τα υπολείμματα.
Πρόθυμος και υπάκουος όμως όπως ήταν πάντα, έδειξε πολύ γρήγορα... χαρακτήρα και κάποια στιγμή... πλησίασε τόσο πολύ τον... Νίκο, που παραλίγο να τον ξεπεράσει σαν πρότυπο. Πιο προσεκτικός όμως όπως πάντα, διάλεξε για... κάβα ένα ακόμα... φίλο τον Ανδρέα, ώστε να έχει αποκούμπι αν τυχόν και ο... μεγάλος Νίκος την κάνει από προσώπου γης.
Ο τρίτος της παρέας, ήταν και η πιο απίστευτη περίπτωση. Μικρός ήταν λάβρος κατά του Νίκου, του Γιώργου και των... φίλων τους και το έπαιζε φίλος και υποστηρικτής όλων όσων δεχόντουσαν τον πόλεμό τους. Κρυφό ποταμάκι όμως, φρόντισε τότε να εξαργυρώσει όσο γινόταν καλύτερα αυτή του φιλία κι έτσι πορεύτηκε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Κάποια στιγμή όμως, φάνηκε ή έστω έτσι πίστεψε ο αφελής, ότι οι... μεγάλοι φίλοι του Νίκου και του Γιώργου, ήταν και πιο γενναιόδωροι και κυρίως πιο ισχυροί.
Έτσι χωρίς καθόλου να το σκεφτεί, πούλησε τους πάντες και τα πάντα και έγινε τακίμι με τον Νίκο και τον Γιώργο, που φυσικά με μεγάλη τους χαρά καλωσόρισαν τον Γιάννη στην... συντροφιά τους.
Η ζωή κυλούσε λοιπόν ευχάριστα και κυρίως αποδοτικά για όλους, Και οι τρεις δρούσαν πια σαν... ένα σώμα, μια ψυχή και ο ένας... καμάρωνε τον άλλον για την... επιτυχία στην επιλογή των φίλων τους.
Μάλιστα είχαν παρασυρθεί τόσο πολύ από την... ανείπωτη ευτυχία, που είχαν κυριολεκτικά ξεσαλώσει. Έτσι μέρα με την μέρα, καιρό με τον καιρό, δεν πρόσεχαν και εκτέθηκαν τόσο πολύ, που από ένα σημείο και μετά δεν τους έπαιρνε να συνεχίσουν στο ίδιο βιολί. Ταυτόχρονα κάπου την ψιλοέκαναν και οι... φίλοι τους και έτσι κινδύνευαν να χάσουν και τ' αυγά και τα καλάθια.
Προσπάθησαν κάποια στιγμή να... γυρίσουν λίγο την πλάκα στο γραμμόφωνο, αλλά η άτιμη... δεν γύρναγε με τίποτε. Βλέπετε την είχε τόσο... γερά κρατημένη το... γραμμόφωνο, που όπως κι αν την γύριζες στις ίδιες... στροφές έπαιζε και το... ίδιο τραγούδι συνέχεια.
Ήρθαν κι άσχημες εποχές και είχε στερέψει και το μέλι και όλα αυτά έφεραν μεγάλα ζόρια στην συντροφιά.
Έλα όμως που πλέον δεν... μπορούσαν να κάνουν τίποτε άλλο, παρά μόνο αυτό που τους είχαν... μάθει να κάνουν τόσο καιρό.
Οι... φίλοι όμως, γι' αυτούς τους καιρούς είναι.
Έτσι προσπαθώντας να βοηθήσουν την συντροφιά, αλλά χωρίς να τους αναγκάζουν να εκτεθούν πια, τους έφτιαξαν μια... ζώνη.
Ζώνη... αγνότητας την ονόμασαν έτσι για το ξεκάρφωμα. Και είπαν και στους τρεις της συντροφιάς να πάνε να χωθούνε εκεί στην... ζώνη και από κει να συνεχίσουν την δουλειά τους, χωρίς να είναι αναγκασμένοι να εκτίθενται τόσο πολύ πια.
Κι έτσι κι έγινε. Πρόθυμοι όπως πάντα σε ότι τους έλεγαν να κάνουν οι... φίλοι τους, οι τρεις της παρέας, χώθηκαν με τα μπούνια στην... ζώνη και από εκεί συνέχισαν χωρίς όνομα να κάνουν την δουλειά για την οποία τους "στήριζαν" ποικιλοτρόπως οι φίλοι τους.
Το παραμύθι κάπου εδώ, λογικά θα τελείωνε. Και θα μπορούσαμε ίσως να πούμε και το κλασσικό... κι έζησαν αυτοί καλά και οι άλλοι... ας πάνε να...
Όμως η ριμάδα η ζωή, μερικές φορές τα φέρνει λίγο αλλιώτικα. Η συντροφιά άρχισε να... σπάει καθώς πια δεν υπήρχε τίποτε να την συνδέει και κυρίως το μέλι κι έτσι άρχισε ο ένας να... δίνει τον άλλον ότι ήταν στη... ζώνη αγνότητας υπό προστασία.
Και κάπου εκεί, άρχισε ο ένας μετά τον άλλο, να απαρνιέται την... ζώνη και ότι κάποτε υπήρξε κομμάτι της.
Πρώτος -όπως αναμενόταν άλλωστε καθώς το είχε κάνει ήδη τρεις τέσσερις φορές- ξεκίνησε τον χορό ο... Γιάννης. Που έτσι έγινε... Γιαννάκης ακόμα και στο στόμα αυτών που μέχρι πρότινος ήταν συντροφιά του.
Σειρά πήρε ο... Νίκος, καθώς κάπου άρχισε να νοιώθει ότι τον πήρε πρέφα όλος ο κόσμος και κυρίως κάποιος στον οποίο είχε... υποχρέωση ή έστω... υπολόγιζε και μέτραγε την... οργή του.
Και οσονούπω σκέφτεται να ακολουθήσει και ο Γιώργος, ο οποίος όμως ακόμα περιμένει να δει μήπως... γυρίσει ξανά ο τροχός και χάσει το... κελεπούρι.
Κάπου εδώ τελειώνει το παραμύθι μας. Για σήμερα τουλάχιστον.
Ελπίζω να περάσατε καλά. Κι αν ναι, τότε σας υπόσχομαι ότι πολύ σύντομα, θα πούμε κι άλλα τέτοια όμορφα... παραμύθια.
Και μην ξεχνάτε. Αυτά ούτε έγιναν ποτέ, ούτε πρόκειται να γίνουν. Αλίμονο άλλωστε.΄
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου