Το πανό της ντροπής που "μιλάει" και αποκαλύπτει

Με τι ρουφιάνους και ψεύτες είχαμε μπλέξει ρε παιδιά εκείνα τα... ηρωικά χρόνια; Με τι ρουφιάνους και ψεύτες;

Έκανα μια γύρα στο διαδίκτυο και έπεσα πάνω σε ένα θέμα στο glory-days, με αφορμή άρθρο του Βέργη που... ανακάλυψε τώρα μετά από τόσα χρόνια, ότι οι οργανωμένοι δεν πρέπει να μπλέκονται στην διοίκηση μιας ομάδας και ότι η θέση τους είναι στην εξέδρα και μόνο.

Παρεμπιπτόντως. Ναι, έγραψε τέτοιο πράγμα και ο Βέργης. Είδε κι αυτός το... φως το αληθινό μετά από τόσα χρόνια που... υποκλινόταν στο μεγαλείο και τα... οράματα των... εξεγερμένων οπαδών.

Τέλος πάντων όμως, άλλο ήταν αυτό που με έκανε να σταθώ.

Στις φωτογραφίες που υπάρχουν στο πρωτοσέλιδο του GOAL που είχε τότε εκδότη τον Βέργη και που ήταν από εκείνο το αλήστου μνήμης ματς με τον Ηρακλή -που προκάλεσε το ξέσπασμα του Μαλεζάνι που συζητάγαμε πρόσφατα και εδώ- υπήρχε μια φωτογραφία.

Μια φωτογραφία που όντως αξίζει σαν χίλιες λέξεις για όσα ζούσε όλα αυτά τα χρόνια ο Παναθηναϊκός, από τις ορδές που τον έφεραν τελικά εκεί που ήθελαν, δηλαδή στην κατάσταση που είναι σήμερα.

Το πανό έγραφε "10 χρόνια εκτός στόχων".

Οι παλιότεροι θα τα θυμούνται αυτά τα... επαγγελματικά και βγαλμένα από την ίδια κόπια πανό.

Λευκά με τυπωμένα μαύρα γράμματα και δυο πράσινες ρίγες στις άκρες. Πανομοιότυπα, ακριβά και βγαλμένα όλα από το ίδιο μέρος. Πανόμοιο με αυτά που σηκώθηκαν αργότερα, εκείνα τα μυθικά "όχι στο DVD της βλακείας", "Η δεύτερη θέση είναι για τα λογιστικά βιβλία οι τίτλοι γράφουν ιστορία" και τα λοιπά.

10 χρόνια εκτός στόχων, έγραφε λοιπόν το συγκεκριμένο πανό.

Το 2006 σηκώθηκε.

Κάνοντας λοιπόν μια πολύ πρόχειρη αναδρομή σ' αυτά τα... δέκα χρόνια που ο Παναθηναϊκός ήταν... εκτός στόχων και συνειδητοποιώντας για μια ακόμα φορά για ποια χρόνια μιλούσε το πανό και αυτοί που το κρατούσαν, πραγματικά πείστηκα για μια ακόμα φορά.

Πως οι τύποι όχι απλά δεν είχαν καμιά σχέση με τον Παναθηναϊκό, αλλά και ότι ήταν ολοκάθαρα υπάλληλοι μιας στρατιάς, που μοναδικό στόχο είχε την διάλυση του μοναδικού σωματείου που είχε απομείνει να αντιστέκεται στην χούντα που είχε επιβληθεί στο ποδόσφαιρο. Το μοναδικό σωματείο που εξακολουθούσε να αποτελεί εμπόδιο στον Κόκκαλη και σε όλη την παντοκρατορία που κυριαρχούσε εκείνες τις εποχές στην Ελλάδα και στο ποδόσφαιρο της.

Δέκα χρόνια λοιπόν εκτός στόχων, λέγανε τα παιδιά.

Μιλάμε για τα δέκα χρόνια στα οποία οι Παναθηναϊκοί, δηλαδή οι πραγματικοί Παναθηναϊκοί και όχι τα πληρωμένα τσόφλια των δήθεν οπαδών που έπαιζαν απροκάλυπτα... εντός των τειχών, το παιχνίδι του Τσουκαλά, του Κόκκαλη και της βρωμιάς που έκλεβε από τον Παναθηναϊκό τα πρωταθλήματα, είχαν ζήσει τεράστιες στιγμές.

Για τα χρόνια στα οποία μεσουράνησε η καλύτερη ομάδα της τελευταίας εικοσαετίας στο ελληνικό πρωτάθλημα η ομάδα του Κυράστα.

Για την δεκαετία που τον Παναθηναϊκό προσκύνησαν μεγαθήρια του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου όπως η Μπαρτσελόνα, η Άρσεναλ, η Ρεάλ. η Μάντσεστερ Γιουνάϊντεντ και τόσες άλλες.

Για την δεκαετία που ο Παναθηναϊκός έφτασε τρεις φορές στους οχτώ σε Τσάμπιονς Λιγκ και ΟΥΕΦΑ.

Για την δεκαετία που ο Παναθηναϊκός έπαιζε για πέντε χρόνια συνέχεια με... κοντομάνικα στην Ευρώπη την ώρα που ο ΟΣΦΠ είχε γίνει ο περίγελος της, μάζευε εφτάρες και αποχαιρετούσε από τον... Οκτώβρη τα ευρωπαϊκά βράδια.

Και το πιο φοβερό;

Μιλάμε για το 2006.

Μόλις δηλαδή ΕΝΑΜΙΣΗ χρόνο μετά την κατάκτηση του νταμπλ. Ναι του ΝΤΑΜΠΛ του 2004. Που φαίνεται για τους συγκεκριμένους μάλλον δεν υπήρξε ποτέ. Δεν έγινε. Δεν υπήρξε. Γι' αυτό και το... ξέχασαν στον... απολογισμό των δέκα χρόνων... εκτός στόχων.

Τόσο τους πόνεσε, τόσο τους... φόβισε, τόσο τους έκανε να λυσσάξουν και να ξεκινήσουν ιερό πόλεμο μην τυχόν και το ξαναπάρει.

Μιλάμε για την αποθέωση της ψευτιάς και της ρουφιανιάς. Που όμως -τι περίεργο αλήθεια;- σε κανενός... λειτουργού της ενημέρωσης και της... Παναθηναϊκοφροσύνης, δεν έτυχε να πέσει στην αντίληψη.

Κανείς δεν βρέθηκε τότε να πει, μα δεν είναι έτσι.

Κι όχι μόνο αυτό.

Επειδή ακριβώς ΚΑΙ ΤΟΤΕ όπως ΚΑΙ ΜΕΤΑ αλλά ΚΑΙ ΤΩΡΑ, επιμέναμε να τους τα θυμίζουμε, κι αυτοί που κρατούσαν τα πανό αλλά και τα πουλημένα τομάρια που... δεν τα έβλεπαν και... ξέχναγαν τι έγινε στα... δέκα χρόνια εκτός στόχων, μας βάφτιζαν τσάτσους, αυλικούς, κυβερνητικούς εκπροσώπους και... εχθρούς του λαού.

Όπου φυσικά, λαός γι' αυτούς όλους, ήταν αυτά τα πουλημένα τομάρια που γέμιζαν τις μέρες του Παναθηναϊκού και του κόσμου του, με ψέμματα, ρουφιανιές, αλητείες και τραμπουκισμούς.

Γι' αυτό άλλωστε και οι δύο και οι... πανο-κράτες δηλαδή και οι αβανταδόροι τους στα ΜΜΕ, σήμερα που οι... καρποί των κοινών αγώνων τους βρήκαν την... δικαίωσή τους στο μπαράζ με την Ξάνθη για την έκτη θέση και στην... αγωνία πως πάει ο ΠΑΣ Γιάννινα στα πλέι-οφ, κάνουν το παγόνι.

Γιατί είναι συνένοχοι στο έγκλημα. Και κάποιοι συγκεκριμένοι, όχι απλά συνένοχοι. Αλλά και πρωτεργάτες.