Η παρέμβαση Φάμπρι και η αδράνεια Λίνεν που έκριναν το ντέρμπι

Δεύτερη σερί νίκη για τον Παναθηναϊκό λοιπόν. Και μάλιστα εκτός έδρας σε ντέρμπι με την ΑΕΚ.

Περί σημασίας και λοιπά αυτής της νίκης, δεν θα μιλήσουμε ιδιαίτερα. Από την στιγμή που άκουσα στο γήπεδο ρεπόρτερ του Παναθηναϊκού να συζητάνε με διοικητικό στέλεχος της ομάδας  πριν το παιχνίδι, πόσο... ευνοϊκά ήταν τα αποτελέσματα μέχρι εκείνη την στιγμή για... μας  και συγκεκριμένα οι ήττες του ΠΑΣ Γιάννινα και του Λεβαδειακού στην μάχη για την... πέμπτη θέση, σ' αυτή την... κουβέντα ούτε να μπω μπορώ, ούτε να σχολιάσω τίποτε σχετικά.

Αν αυτό νομίζουν οι συγκεκριμένοι ότι είναι Παναθηναϊκός, δικαίωμά τους και καλά κάνουν και το πιστεύουν. Έχω κομματάκι διαφορετική αντίληψη και αίσθηση κι όσο καλή διάθεση κι αν δείξω, δεν μπορώ να τις... παζαρέψω.

Ανεξάρτητα λοιπόν απ' αυτή την ξεκάθαρα... αντιπαναθηναϊκή προσέγγιση, η ουσία είναι πως ο Παναθηναϊκός με ένα καλό δεύτερο ημίχρονο, πήρε μια σπουδαία νίκη. Σπουδαία και από βαθμολογική πλευρά και από πλευράς ψυχολογίας.

Ακούγοντας τα πρώτα ραδιοφωνικά σχόλια καθώς γύριζα από το γήπεδο, είδα ότι κοινή διαπίστωση ήταν πως το παιχνίδι κρίθηκε στο δίλεπτο 55-57 όταν ο μεν Παναθηναϊκός εκμεταλλεύτηκε το λάθος της ΑΕΚ και έκανε το 0-1, ενώ ο Κατίδης αντίθετα πέταξε στα σκουπίδια την γκέλα του Πίντο και δεν ισοφάρισε.

Σωστό είναι από πρώτη ματιά αυτό, αλλά για μένα αλλού κρίθηκε το παιχνίδι. Κι αυτό ήταν ότι ο μεν Φάμπρι λειτούργησε σαν κανονικός προπονητής και έκανε  παρέμβαση στο παιχνίδι, ενώ αντίθετα ο Λίνεν συμμετείχε σ' αυτό με φανατισμό και πάθος μεν, αλλά σαν... θεατής και παρατηρητής των τεκταινομένων.

Μπορεί να ακούγεται παράξενα αυτό, καθώς θεωρητικά και στα μυαλά όλων, ο δυστυχής Φάμπρι είναι ο... κωμικός της ιστορίας και ο Λίνεν ένας αξιοσέβαστος προπονητής που χαίρει γενικότερης εκτίμησης. Αλλά εγώ λέω απλά αυτά που είδα με το δικό μου μάτι να συμβαίνουν μέσα στο γήπεδο.

Και εξηγούμαι.

Ο Παναθηναϊκός άκουσα, έκανε ένα άθλιο πρώτο ημίχρονο, αντίθετα με την ΑΕΚ που είχε πιο πολύ την μπάλα στην κατοχή της, άσχετα αν δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει αυτή την κατοχή της.

Αυτά είναι και τα δύο σωστά, αλλά και για τα δύο υπάρχει εξήγηση.

Σε σχέση με την ανυπαρξία του Παναθηναϊκού αρχικά.

Στο πρώτο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός για όσους πρόσεξαν λίγο την διάταξή του στον αγωνιστικό χώρο, είχε τον Ζέκα πολύ ψηλά και συγκεκριμένα στην ίδια ευθεία με τον Εσπάρθα, κάτι που είχε μετατρέψει τον σχηματισμό του μέσα στο γήπεδο σε ένα ιδιόμορφο 4-4-2.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ο Παναθηναϊκός να μην μπορεί να κρατήσει μπάλα στο γήπεδο, καθώς  Σο και Βιτόλο ήταν συνεχώς ανάμεσα σε τέσσερις και πέντε πολλές φορές αντιπάλους τους στο κέντρο, οι οποίοι μάλιστα στα πρώτα τριάντα τουλάχιστον λεπτά, ήταν αρκετά ενθουσιώδεις, πιεστικοί και αξιοποιούσαν έτσι την αριθμητική τους υπεροχή.

Αυτό εξηγεί κατά πολύ την ανυπαρξία του Παναθηναϊκού στο πρώτο ημίχρονο.

Τώρα, σε σχέση με το γιατί η ΑΕΚ δεν ήταν αποτελεσματική παρά την υπεροχή της.

Στο ίδιο διάστημα λοιπόν, ο Λίνεν μάλλον αρκέστηκε στο ότι η ομάδα του σε ένα ντέρμπι είχε την εδαφική υπεροχή και δεν κινδύνευε και έτσι δεν είδε το πραγματικό πρόβλημα που υπήρχε στα μετόπισθεν του Παναθηναϊκού.

Συγκεκριμένα σ' όλο το πρώτο ημίχρονο, υπήρχε ένα ιδιόμορφο φαινόμενο στην αμυντική λειτουργία του Παναθηναϊκού  Ακριβώς επειδή Σο και Βιτόλο ήταν απελπιστικά μόνοι τους και στο κέντρο έκανε ότι ήθελε η ΑΕΚ, οι Σεϊταρίδης και Μαρίνος ανέβαιναν συνέχεια ψηλά κοντά τους, προσπαθώντας να βοηθήσουν στο μαρκάρισμα και στη ανάκτηση της μπάλας.

Ακριβώς γι' αυτό, όποτε η μπάλα πήγαινε πλάγια προς την περιοχή του Παναθηναϊκού, ο Μπουμσόνγκ με τον Πίντο αναγκαζόντουσαν να τραβιούνται συνεχώς σε ρόλο... πλάγιου μπακ για να καλύψουν το κενό που άφηναν τα δύο μπακ τους, που έπαιζαν σχετικά ψηλά. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, πίσω τους και ειδικά στο χώρο ευθύνης τους στο κέντρο της άμυνας του Παναθηναϊκού, να υπάρχει ένα τεράστιο κενό, το οποίο όμως παρέμεινε... κενό κυριολεκτικά, καθώς η ΑΕΚ ποτέ δεν το είδε και ποτέ δεν πήγε να κάνει εκεί το παιχνίδι και τις επιθέσεις της.

Αντί λοιπόν ο Λίνεν να το δει και να δώσει εντολή στους παίκτες του, να προσπαθήσουν να κάνουν εκεί την τελική προσπάθειά τους, ανεβάζοντας στον κενό αυτό χώρο το οχτάρι και το εξάρι τους, εξακολουθούσε για ένα ημίχρονο να αναζητάει τον Πετρόπουλο ανάμεσα στους αντιπάλους του.

Ακόμα κι όταν ο Πετρόπουλος ακολουθώντας τις φάσεις τραβούσε στα πλάγια πότε τον Μπουμσόνγκ και πότε τον Πίντο, η ΑΕΚ εξακολουθούσε αφελώς να επιχειρεί και πάλι από τα πλάγια, χωρίς ποτέ να προσπαθήσει να κάνει αυτό που λέμε, την... κρυφή μπαλιά στον... επίσης κρυφό παίκτη που θα ερχόταν ανενόχλητος στον κενό χώρο από πίσω.

Στην ανάπαυλα λοιπόν, ο μεν Φάμπρι είδε τι γινόταν και άλλαξε την διάταξη του Παναθηναϊκού, φέρνοντας εμφανώς πιο πίσω και δίπλα στους Σο και Βιτόλο τον Ζέκα, ενώ ο Λίνεν ακόμα και όταν το είδε στην πράξη στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου, ή δεν το πήρε πρέφα ή δεν το αξιολόγησε και συνέχισε με τα ίδια δεδομένα που είχε στην ομάδα του στο πρώτο ημίχρονο.

Το αποτέλεσμα ήταν, οι Ζέκα, Σο και Βιτόλο να πάρουν για πλάκα το κέντρο και από κει και πέρα τα υπόλοιπα ήταν θέμα χρόνου και κοινής ποδοσφαιρικής λογικής.

Το ότι τα γκολ ήρθαν από λάθη, δεν αλλάζει την παραπάνω διαπίστωση, καθώς ακόμα και τα λάθη και ειδικά στο πρώτο γκολ, ήρθαν ακριβώς από την πίεση και ταυτόχρονη συμμετοχή στην φάση των Ζέκα και Βιτόλο, όπως και σ' όλες τις φάσεις από κει και πέρα.

Άλλωστε και παρά την γκάφα του Πίντο που έδωσε στον Κατίδη την... ευκαιρία να τον γιουχάρει όλο το γήπεδο, το παιχνίδι ουσιαστικά με το 0-1 και κυρίως με τον τρόπο που ήταν πια παραταγμένες οι ομάδες στο γήπεδο και το τέμπο που είχε πάρει η κάθε μια από τις δυο ακριβώς γι' αυτό τον λόγο, είχε ουσιαστικά κριθεί.

Αυτά για το παιχνίδι.

Τα υπόλοιπα σε σχέση τις εντυπώσεις, την... διαχείριση του αποτελέσματος και όλα τα... παρελκόμενα, λίγο αργότερα και φυσικά αύριο.

Α και να μην το ξεχάσω, σόρυ για την χθεσινή απουσία μου, αλλά είπα και εγώ μια μέρα να κάνω ότι... δουλεύω και επομένως να κάνω και..., ρεπό.

Τα λέμε ξανά σύντομα.