Τα λόγια που... δεν λένε τίποτε

Γεμάτη κλισέ είναι τελικά η καθημερινότητά μας. Από το πρωί μέχρι το βράδυ ακούς τα ίδια και τα ίδια. Κι όσα "δημόσια πρόσωπα" μιλάνε, έχουν μπει κι αυτά στο λούκι και αναμασάνε ανούσια πράγματα και που συνήθως ελπίζουν ότι θα ακουστούν καλά στα αυτιά του κόσμου.

Τα ίδια και στο ποδόσφαιρο και φυσικά τα ίδια και στον Παναθηναϊκό.

Διάβαζα πριν λίγο, την συνέντευξη του Ορέστη Καρνέζη στο ΟΠΑΠ TV αν δεν κάνω λάθος.

Συμπέρασμα έτσι όπως το παρουσιάζουν όλα τα σάιτ το εξής.

Ανυπομονεί να πατήσει το χορτάρι της Λεωφόρου, θέλει να μείνει για πάντα στον Παναθηναϊκό, θέλει να πάρει διπλό ο Παναθηναϊκός στο Καραϊσκάκη.

Μάλιστα.

Αν αυτά είναι που περιμένει να ακούσει ένας φίλος του Παναθηναϊκού από ένα παίκτη της ομάδας του αυτή την περίοδο, έχει καλώς.

Μια χαρά φυσικά τα είπε το παιδί.

Όμως αυτά είναι που καίνε τον Παναθηναϊκό αυτή την στιγμή;

Αυτά είναι απλά για κατανάλωση.

Ανυπομονεί να πατήσει το χορτάρι της Λεωφόρου ο Καρνέζης;

Και ζει για το διπλό στο Καραΐσκάκη;

Δηλαδή τι διαφορετικό θα μπορούσε να ισχύει;

Φυσικά δεν φταίει το παιδί για όλα αυτά.

Έτσι έμαθαν να μιλάνε στο Ελληνικό ποδόσφαιρο και αν θέλετε αυτές τις ερωτήσεις τους κάνουν όταν δίνουν συνεντεύξεις.

Ανώδυνα και ανούσια πράγματα.

Τα οποία μάλιστα... τα παρουσιάζουν μετά και σαν είδηση.

Όμως είδηση θα ήταν αν ο Καρνέζης έλεγε... δεν ανυπομονώ για το αν θα παίξω στη Λεωφόρο. Αν έλεγε δεν μ' απασχολεί αυτή την στιγμή αν θα πάρουμε διπλό στο Καραϊσκάκη.

Ή αν έλεγε...

Καίγομαι αν θα δει καλύτερες μέρες ο Παναθηναϊκός.

Καίγομαι αν θα ξαναφτάσουμε σε σημείο να παλεύουμε για πρωτάθλημα ή για να περάσουμε στη δεύτερη φάση των ομίλων στο Τσάμπιονς Λιγκ και όχι αν θα πάρουμε την πέμπτη θέση.

Δεν μας αρέσει να παίζουμε με άδειες εξέδρες.

Ζούμε καθημερινά με το άγχος των πληρωμών.

Τότε και θα ήταν είδηση και θα έβαζε μια πινελιά στον διάλογο και την συζήτηση που γίνεται αυτή την στιγμή στον Παναθηναϊκό.

Αλλά αυτό όμως προϋποθέτει άλλες παραμέτρους.

Προϋποθέτει υγεία στον σύλλογο, που να ωθεί και να επιτρέπει σε παίκτες, προπονητή και παράγοντες να μιλάνε αληθινά και να βγάζουν σκέψεις και συναισθήματα.

Προϋποθέτει ένα τρόπο λειτουργίας που δεν θα πλήρωνε με... εξαφάνιση από την ενδεκάδα τα λόγια του ή την στάση του ένας ποδοσφαιριστής.

Προϋποθέτει ποιότητα ερωτήσεων και απαιτήσεων που θα διαφέρει από τις κλασσικές και ανούσιες ερωτήσεις του στιλ "πως ένιωσες όταν έβαλες το γκολ".

Το να ζητάς από ένα παίκτη του Παναθηναϊκού να σου πει αν θέλει να κερδίσει στο Καραϊσκάκη ή αν θέλει να μείνει στον Παναθηναϊκό, είναι σαν να λες... καλώς τον πες μας δυο λόγια να τελειώνουμε.

Κι αυτό ακριβώς γίνεται επί της ουσίας.

Οι δημοσιογράφοι ρωτάνε αυτά που... θεωρητικά είναι στην επικαιρότητα, οι παίκτες, οι προπονητές και οι παράγοντες απαντάνε με προφανή στερεότυπα, οι τίτλοι βγαίνουν... όπως αναμενόταν, ο κόσμος καταπίνει για μια ακόμα φορά δέκα χιλιοειπωμένες ατάκες και η ζωή συνεχίζεται.

Κι όμως.

Θα μπορούσαν πραγματικά οι δηλώσεις και οι συνεντεύξεις και να αναδεικνύουν θέματα και να τροφοδοτούν σκέψεις και απόψεις που θα βοηθούν το ποδόσφαιρο και την κοινή ποδοσφαιρική λογική και κουλτούρα και να είναι ταυτόχρονα ευχάριστες σαν άκουσμα ή σαν ανάγνωση.

 Θα μπορούσαν. Για το ότι... δεν μπορούν και δεν γίνονται έτσι, το σίγουρο είναι ένα.

Πως οι τελευταίοι που φταίνε γι' αυτό είναι οι ποδοσφαιριστές. Όπως για παράδειγμα ο Καρνέζης στην περίπτωση που συζητάμε αυτή την στιγμή.