Καλά που έρχονται και κάτι τέτοια παιχνίδια, πολύ περισσότερο που τελικά βαθμολογικά δεν κοστίζουν για τον... στόχο της πέμπτης θέσης, για να καταλαβαίνουν λίγο στον Παναθηναϊκό, πως με σοφιστείες και επικοινωνιακά της μιας μέρας, δεν βγαίνει η δουλειά.
Το πέναλτι-γκολ του Φιγκερόα κρατάει λοιπόν τον Παναθηναϊκό σε τροχιά συμμετοχής στα πλέι-οφ του πρωταθλήματος. Κι αν το ζητούμενο τελικά είναι μόνο αυτό, σταματάει κι εδώ η όλη κουβέντα.
Όμως φαντάζομαι πως δεν είναι αυτό το θέμα. Ή έστω το κύριο και βασικό θέμα για τον Παναθηναϊκό αυτή την στιγμή. Αλλά είναι, το πως θα αποκτήσει η ομάδα μια σταθερότητα σε ότι αφορά τις εμφανίσεις της και την όποια ποιότητα είναι σε θέση να βγάζει μέσα στον αγωνιστικό χώρο.
Και τα δύο αυτά, δεν θα γίνουν ποτέ όσο επιμένουν στον Παναθηναϊκό να τραβάνε απ' τα μαλλιά μέτριες έως ανεκτές εμφανίσεις, να αποθεώνουν και να ανεβάζουν στα ύψη ποδοσφαιρικές μετριότητες και να δίνουν χαρακτήρα θριάμβου σε λογικά και αναμενόμενα αποτελέσματα με αντιπάλους μετριότατους έως και ανύπαρκτους.
Αυτά τα τρία και μάλιστα σε... συνδυασμό, είναι η μεγαλύτερη πληγή για τον Παναθηναϊκό αυτή την στιγμή. Καθώς η διαρκής και χωρίς μέτρο χρησιμοποίησή τους, κάθε φορά που ένα αποτέλεσμα βοηθάει σε κάτι τέτοιο, κάνει τον Παναθηναϊκό να μην μπορεί να συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα και το ποδοσφαιρικό τμήμα του συνολικά, λειψό σε απαιτήσεις από την δουλειά και την προσπάθειά του.
Κι αυτό δεν γίνεται να μην το πληρώσεις στο ποδόσφαιρο. Κι αν δεν το πλήρωσες στο σημερινό τραγικό παιχνίδι με την Κέρκυρα, θα το πληρώσεις σίγουρα κάποια άλλη στιγμή και μάλιστα πολύ πιο οδυνηρή σε σχέση με την κατάκτηση του όποιου στόχου έχεις βάλει σαν σύλλογος και σαν ομάδα.
Από κει και πέρα σε σχέση με το σημερινό παιχνίδι κόντρα στην Κέρκυρα, το πρόβλημα ήταν το ότι ο Παναθηναϊκός ήταν περισσότερο κακός και χαλαρός, απ' ότι ίσως περίμενε και ο... ίδιος και η Κέρκυρα.
Η προσθήκη του Τριανταφυλλόπουλου στο κέντρο, όχι μόνο δεν κάλυψε το κενό του Βιτόλο, αλλά αντίθετα χειροτέρεψε την κατάσταση, καθώς ο νεαρός, ολοφάνερα δεν μπορούσε να ανταποκριθεί σ' αυτό τον ρόλο.
Ταυτόχρονα, κακή βραδιά για τον Μαυρία, μέτρια για Σισοκό και Σο, με αποτέλεσμα αυτός ο έρμος ο Εσπάρθα να τρέχει σαν την άδικη κατάρα άνευ λόγου και ουσίας. Έτσι ο Παναθηναϊκός παρ' ότι είχε την μπάλα, επί της ουσίας ποτέ δεν κατάφερε να γίνει πιεστικός και ακόμα περισσότερο απειλητικός στην διάρκεια αυτού του πρώτου ημιχρόνου.
Την ίδια στιγμή, αυτός ο περίεργος ο Κάϊπερ έκανε ρεσιτάλ του πως μπορείς να φτιάξεις ευκαιρία στον αντίπαλο από το πουθενά, αλλά η καλή γενικά μέρα του Μπουμσόνγκ, γλίτωσε εκεί κάποιους κινδύνους που δημιουργήθηκαν.
Δεν άλλαξε ουσιαστικά το σκηνικό και με τις αλλαγές στο δεύτερο ημίχρονο, καθώς και πάλι μόνο ο Ζέκα προσπαθούσε όσο μπορούσε για κάτι καλό, χωρίς οι υπόλοιποι να τον ακολουθήσουν σε ρυθμό και αποτελεσματικότητα.
Κάποια περισσότερο πιεστικά τρίλεπτα ήταν το μόνο κέρδος στο διάστημα αυτό και έτσι ήρθε και η φάση του πέναλτι, που λύτρωσε τελικά τον Παναθηναϊκό, αν φυσικά αυτό το αποτέλεσμα μπορεί να ονομασθεί... λύτρωση.
Αυτή περίπου ήταν η εικόνα του παιχνιδιού κι αυτά ήταν σε γενικές γραμμές και τα όποια συμπεράσματα μπορεί να βγάλει κάποιος από το συγκεκριμένο παιχνίδι.
Να δούμε λίγο και το... τρίτο ημίχρονο και θα τα πούμε και πάλι αργότερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου