Είναι πραγματικά απελπιστικό μερικές φορές. Να ψάχνεις να βρεις κάτι να κρατηθείς, να στηρίξεις μια απόφαση, μια επιλογή και αυτοί λες και είναι βαλτοί, να σε αναγκάζουν συνεχώς σε αρνητική στάση.
Δεν ξέρω, αλλά είναι κατόρθωμα κυριολεκτικά αυτό. Θέλει ικανότητα να μην μπορείς να... πετύχεις έστω και μια απόφαση που να είναι νορμάλ και ορθολογική.
Παίρνω για παράδειγμα αυτή την περιβόητη υπόθεση αναζήτησης τεχνικού διευθυντή στον Παναθηναϊκό.
Τι διάολο λοιπόν αλήθεια; Πρέπει και γι' αυτό το προφανές και αναγκαίο ποδοσφαιρικά, να γινόμαστε άνω κάτω στον Παναθηναϊκό; Δεν γίνεται να λειτουργήσουμε μια φορά απλά, να έχουμε νορμάλ κριτήρια και να μπορούν όλοι να στηρίξουν μια επιλογή μπας και βρει λίγη ηρεμία ο σύλλογος;
Έπεσε λοιπόν από χθες το όνομα του Λυμπερόπουλου, σαν... αντίδοτο στην αρνητική εικόνα που προκάλεσε αυτό του Νταμπίζα σαν πρώτη επιλογή.
Μα στα σοβαρά τώρα ρε παιδιά, ξέρουν στον Παναθηναϊκό τι ακριβώς ψάχνουν; Τι θέλουν ρε παιδάκι μου από αυτό το πρόσωπο που αναζητούν; Τι δουλειά θα έχει, ποιες θα είναι οι αρμοδιότητές του, ποιος ο ρόλος του;
Αν δεν ξέρουν ή δεν έχουν ξεκαθαρίσει αυτό, τότε τι συζητάμε;
Γιατί όποιος δει τα ρεπορτάζ, θα διαπιστώσει, ότι επί της ουσίας ανάμεσα στα δύο αυτά ονόματα τίποτε δεν αλλάζει σε σχέση με τον ρόλο και τις προδιαγραφές ενός τεχνικού διευθυντή.
Απλά ο ένας ήταν Ολυμπιακός και δεν ακουγόταν καλά στον κόσμο, ο άλλος ήταν Παναθηναϊκός και συμπαθής στον κόσμο.
Με το συμπάθιο όμως. Αυτά είναι κριτήρια για τεχνικό διευθυντή;
Τι ακριβώς αναζητάει ο Παναθηναϊκός δηλαδή;
Ένα άνθρωπο που σε δύσκολες και στριμόκωλες οικονομικά συνθήκες, θα του στήσει μια ομάδα από την αρχή, ή ένα πρόσωπο που θα λειτουργήσει καλά επικοινωνιακά στον κόσμο και θα είναι -αρχικά- αποδεκτός σαν σάκος του μποξ για να εισπράξει και να... εξουδετερώσει όσο γίνεται τις αντιδράσεις του;
Μα αυτό δεν είναι τεχνικός διευθυντής. Κάτι άλλο οτιδήποτε, μπορεί να είναι, τεχνικός διευθυντής όμως όχι.
Και από εκεί ξεκινάει και το λάθος.
Καθώς σε μια ακόμα δύσκολη και καθοριστική στιγμή, ο Παναθηναϊκός μοιάζει να μην έχει καθαρό τι ακριβώς αναζητάει.
Φαίνεται με λίγα λόγια, σαν να αποτελεί μοναδικό κριτήριο για την επιλογή, το να είναι... καλός Παναθηναϊκός ο νέος τεχνικός διευθυντής.
Μα καλός Παναθηναϊκός είναι και ο Βονόρτας. Καλός Παναθηναϊκός είναι και ο Ρότσα. Και ο Βασίλης Κωνσταντίνου επίσης, Και ο Ελευθεράκης. Και ο Αλαφούζος φυσικά. Και πολλοί άλλοι.
Ποια είναι λοιπόν η διαφορά απ' αυτούς, που προκρίνει την όποια επιλογή για νέο τεχνικό διευθυντή;
Καταλαβαίνετε λοιπόν, ότι για μια ακόμα φορά κινείται με λάθος λογική και κριτήρια ο Παναθηναϊκός. Κι αυτό γιατί προσπαθεί να εξασφαλίσει πρώτα και κύρια το επικοινωνιακό της ιστορίας και την στήριξη ή έστω την... ανοχή συγκεκριμένης μερίδας κόσμου και ΜΜΕ και όχι το καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι και την αντίστοιχη λογική και κριτήρια της ιστορίας.
Γι' αυτό και είναι καμμένη από χέρι και η περίπτωση του Λύμπε. Γιατί πραγματικά καλό παιδί, καλός παίκτης, ακόμα και αν πήγε στην ΑΕΚ ποτέ δεν προκάλεσε και κράτησε μια αξιοπρεπέστατη στάση απέναντι στον Παναθηναϊκό, συμπαθέστατος και όλα τα σχετικά είναι. Όμως δεν αναζητάει αυτό ο Παναθηναϊκός αυτή την στιγμή. Ή μάλλον δεν πρέπει να αναζητάει κάτι τέτοιο.
Άνθρωπο που να ξέρει να κάνει την δουλειά του τεχνικού διευθυντή θέλει. Αν αυτό είναι τόσο δύσκολο να διαχωρισθεί σαν λογική και κριτήριο, τότε τι να πω. Μια ζωή τα ίδια θα έχουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου