Η αδρανοποίηση του κόσμου, βασικό μέσο επιβολής των κατακτητών

Το χει η μοίρα μας τα τελευταία χρόνια, να ταυτίζεται εντελώς και σαν περιεχόμενο και σαν ουσία, η κουβέντα για τον Παναθηναϊκό, με την γενικότερη κοινωνική και πολιτική κουβέντα και αναζήτηση.

Μιλάμε κυριολεκτικά για... βίους παράλληλους. Για γεγονότα, μεθόδους και εξελίξεις που στηρίζονται ακριβώς στους ίδιους σχεδιασμούς, ακριβώς σε ίδια ως προς την ουσία και την λειτουργία τους πρόσωπα και σε εντελώς μα εντελώς ίδιες μεθόδους, ειδικά στο λεγόμενο... επικοινωνιακό κομμάτι.

Με βάση αυτή την εισαγωγή και σε συνδυασμό με τον τίτλο του κομματιού, πολλοί ίσως και να παραξενευτείτε. Και αν δεν παραξενευτείτε, σίγουρα θα το θεωρήσετε σκληρό και υπερβολικό σαν έκφραση.

Κι όμως.

Και αυτό που ζούμε στον Παναθηναϊκό και αυτό που ζούμε στην χώρα μας και στην κοινωνία γενικότερα, είναι ακριβώς η εικόνα μιας ομάδας και μιας χώρας, οι οποίες στενάζουν κάτω από την εξουσία -ή την μπότα αν προτιμάτε- ανθρώπων που λειτουργούν και στις δύο περιπτώσεις σαν κατακτητές.

Μην έχετε αυταπάτες και μην ωραιοποιείτε στα μάτια σας την κατάσταση, επειδή σας είναι στενάχωρο και δύσκολο να αποδεχτείτε την οδυνηρή πραγματικότητα.

Υπό καθεστώς κατοχής κανονικής βρίσκεται η Ελλάδα. Κατακτητές κανονικοί και με τον νόμο είναι αυτοί που την εξουσιάζουν και αποφασίζουν γι' αυτή. Είτε πρόκειται για ξένους, είτε για... αερομεταφερόμενους συμβούλους, είτε για εγχώριους.

Όταν σε μια χώρα, δεν υπάρχει τρόπος να ζήσεις, να εκφραστείς, να λειτουργήσεις στοιχειωδώς σε βασικές ανθρώπινες ανάγκες και λειτουργίες, να σπουδάσεις, να κινείς ελεύθερα τις ιδέες σου, να έχεις ίσες ευκαιρίες σε όλα και να απολαμβάνεις ελευθερία αξιοπρεπούς ζωής στην κυριολεξία, αυτό δεν μπορεί να περιγραφεί με καμιά άλλη λέξη παρά μόνο με την λέξη "¨κατοχή".

Μπορεί αυτή η κατοχή, φαινομενικά να δείχνει ότι είναι μόνο οικονομική και κυρίως προσωρινή, Αν το καλοσκεφτείς όμως στην ουσία του το πράγμα, η κατοχή αυτή δεν έχει να κάνει μόνο με το οικονομικό μέρος της υπόθεσης, αλλά με όλα όσα συνθέτουν σήμερα μια αξιοπρεπή διαβίωση για κάθε άνθρωπο.

Όσο για το προσωρινό της ιστορίας, ακόμα και αν χρονικά δεχτούμε ότι θα είναι έτσι, που δεν πρόκειται φυσικά, η ουσία της ζημιάς που θα έχει γίνει, όχι απλά θα είναι ανεπανόρθωτη με βάση το επίπεδο στο οποίο... θα επιστρέψουμε όταν περάσει αυτό το χρονικό διάστημα, αλλά κυρίως θα είναι μη αναστρέψιμη, με βάση την πλήρη αλλοίωση της σκέψης, της ποιότητας ζωής, ακόμα και αυτών καθ' αυτών των αναγκών του κάθε ανθρώπου που θα έχει γίνει στο διάστημα αυτό.

Σε πλήρη αντιστοιχία λοιπόν, είναι και αυτό που ζούμε στον Παναθηναϊκό.

Σε όλα τα χαρακτηριστικά της.

Δεν είναι οικονομικό το βασικό πρόβλημα αυτή την στιγμή στον Παναθηναϊκό.

Αλλά είναι πρόβλημα παντελούς στέρησης του... δικαιώματος μια ποδοσφαιρικής ομάδας, να παραμείνει τέτοια. Να λειτουργεί αξιοπρεπώς και λογικά, να εξασφαλίζει τις μίνιμουμ απαιτήσεις της ίδιας και του κόσμου της, σε σχέση με όσα πρακτικά σημαίνει αυτή καθ' αυτή η ουσία της έκφρασης "ποδοσφαιρική ομάδα".

Ταυτόχρονα, συμβαίνουν και όλα τα άλλα στοιχεία, τα οποία συνθέτουν την εικόνα μιας κατοχής σε πολιτικό επίπεδο.

Δεν υπάρχει, ή πιο σωστά έχει καταργηθεί εντελώς κάθε ελεύθερη σκέψη και ανταλλαγή απόψεων. Δεν υπάρχει καν η διαφορετικότητα συναισθημάτων, που λογικά προκαλεί μια ποδοσφαιρική ομάδα. Απαγορεύεται να μιλάς, απαγορεύεται να επιλέξεις αν θα αισθάνεσαι χαρά η λύπη, απαγορεύεται δια ροπάλου στην κυριολεξία να έχεις γνώμη για τα όσα γίνονται και για τις αποφάσεις που παίρνονται.

Οι άνθρωποι που βρίσκονται αυτή την στιγμή στον σύλλογο, συμπεριφέρονται προς κάθε κατεύθυνση σαν κατακτητές κανονικά και με τον νόμο.

Που αποφασίζουν και ενεργούν, αδιάφορα και ανεξάρτητα με το αν οι αποφάσεις αυτές βοηθάνε και είναι για το καλό της ομάδας.

Εκείνο όμως που κάνει απίστευτη  την ομοιότητα πολιτικής και... Παναθηναϊκής σκηνής, είναι η λεγόμενη επικοινωνιακή πολιτική και στις δύο.

Είναι γνωστό και παραδεκτό ιστορικά, πως ένα πράγμα χρειάζεται για να μπορούν οι απανταχού κατακτητές να λειτουργούν ανενόχλητα και χωρίς κόστος.

Να κρατάνε όσο γίνεται μακριά ή αν θέλετε να ελέγχουν πλήρως τις αντιδράσεις του κόσμου. Στην καλύτερη και αν αυτό το τελευταίο έχει πολλαπλό κόστος -ακόμα και... οικονομικό- επιλέγουν την χρυσή συνταγή της αδρανοποίησης, μέσω της απογοήτευσης και της αδιαφορίας.

Στο πλαίσιο αυτό, χρησιμοποιείται ένας καλοστημένος και συνήθως καλοπληρωμένος μηχανισμός σε δύο επίπεδα.
Το πρώτο έχει να κάνει με τα ΜΜΕ και το δεύτερο με ελεγχόμενες, μικρές, αλλά συμπαγείς ομάδες ανθρώπων, που δρουν είτε σαν ηχηροί υποστηρικτές, είτε σαν.., αγανακτισμένοι πολίτες ανάλογα με τις ανάγκες.

Σε ότι έχει να κάνει με τα ΜΜΕ, η τακτική είναι πανομοιότυπη, καθώς και τα επιχειρήματα.

Σε γενικές γραμμές ξεκινάνε με το... δεν γίνεται αλλιώς... είναι η μόνη λύση... πάλι καλά που γίνεται και αυτό... το θέμα είναι μην γίνουν χειρότερα τα πράγματα, ταυτόχρονα γίνεται μια έντονη προσπάθεια παρουσίασης μιας εικονικής πραγματικότητα σε όλα τα επίπεδα και η... επιχείρηση καταλήγει σε μια ωραιοποιημένη και εντελώς ψεύτικη εικόνα ενός μέλλοντος, πολύ καλύτερου, διορθωμένου από κάθε άποψη και εντελώς διαφορετικού από την πραγματικότητα που ζει αυτή την στιγμή ο κάθε άνθρωπος.

Ο στόχος της... εκκίνησης του εγχειρήματος, είναι βασικά η απογοήτευση και η προσπάθεια να το πάρει απόφαση ο κόσμος, πως αυτό που ζει, βλέπει και αντιλαμβάνεται είναι το αντικειμενικά δυνατό, πως δεν γίνεται αλλιώς και πως... πάλι καλά γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να γίνουν χειρότερα τα πράγματα.

Η ταυτόχρονη παρουσίαση της εικονικής πραγματικότητας, στοχεύει στο να γίνουν όσο το δυνατόν πιο... ευάλωτες οι αντιστάσεις του σ' αυτά που ζει και υφίσταται.

Και το παραμύθι για το... ευοίωνο μέλλον, ολοκληρώνει την επιχείρηση με βασικό στόχο την πλήρη αδρανοποίηση του κόσμου μπροστά σ' όλα αυτά που ζει, είτε επειδή έχει απογοητευτεί, είτε επειδή νομίζει ότι μόνος αυτός τα ζει έτσι και όλοι οι άλλοι τα ζουν... αλλιώς, είτε επειδή δεν έχει την δύναμη, την τόλμη και την διάθεση να τα βάλει με τις ελεγχόμενες ηχηρές συμπαγείς ομάδες κρούσης και υποστήριξης, είτε επειδή πιστεύει ότι και τίποτε να μην κάνει, το μέλλον...δεν μπορεί... θα είναι κάποια στιγμή καλύτερο.

Αυτή ακριβώς είναι η πραγματικότητα που βιώνουμε σε όλα τα επίπεδα αυτή την στιγμή. Κι αυτή ακριβώς είναι που συναντάμε καθημερινά, τόσο σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, όσο δυστυχώς και σ' αυτό που ονομάζουμε Παναθηναϊκή πραγματικότητα.

Μια προσεκτική και σε βάθος ματιά και ανάλυση σε όσα συμβαίνουν, σε όσα ακούμε και διαβάζουμε και στο με πόση ευκολία τα αποδέχεται και μένει απαθής μπροστά σε όλα αυτά η πλειοψηφία του κόσμου, θα σας δείξει και θα σας εξηγήσει ταυτόχρονα, ανάγλυφα και τα δύο.

Και την κατάσταση που υπάρχει και το γιατί συνεχίζει να υπάρχει, χωρίς εδώ που τα λέμε... σημαντικές αντιστάσεις και απώλειες από πλευράς των... κατακτητών.