Μην την βεβηλώνετε άλλο

Η Λεωφόρος και μόνο σαν εικόνα, προκαλεί ρίγη συγκίνησης σε κάθε ένα που πέρασε έστω και μια στιγμή της ποδοσφαιρικής ζωής του εκεί μέσα.

Μόνο που όπως με πολλά πράγματα στον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια, έχει κυριολεκτικά ποδοπατηθεί και λεηλατηθεί και σαν λέξη και σαν έννοια. Για την ακρίβεια έχει βιασθεί κατ' εξακολούθηση και την έχουν βεβηλώσει με απίστευτο τρόπο όσοι κατά καιρούς την χρησιμοποίησαν τα χρόνια αυτά.

Αυτό ακριβώς ζούμε και τον τελευταίο καιρό και ειδικά από την ώρα που η ομάδα ξαναπάτησε το πόδι της εκεί μέσα έστω και για προπόνηση.

Καθώς πολλά έχουν δει τα μάτια μας, μ' αυτό μας φέρνει... τρόμο.

Να μιλάνε δηλαδή με δήθεν... συγκίνηση και... νοσταλγία για την Λεωφόρο, οι άνθρωποι που την βεβήλωσαν όσο κανένας. Να χρησιμοποιούν το όνομά της αυτοί που την ατίμασαν περισσότερο και απ' όσο θα τολμούσαν να το κάνουν η Θ.7 και η Ορίτζιναλ  Αυτοί που δεν την σεβάσθηκαν ποτέ. Ούτε σαν όνομα, ούτε σαν ιστορία, ούτε καν σαν έδρα της ομάδας που υποτίθεται υποστήριζαν και... αγαπούσαν.

Τέτοια ιεροσυλία δεν έχει ξαναγίνει σε ποδοσφαιρικό -και όχι μόνο- σύμβολο.

Να μιλάει και να γράφει "μου ξανάρχονται ένα-ένα..." ή "τι να θυμηθώ τι να ξεχάσω..." ο άνθρωπος που πρωτοστατούσε στους "αγώνες" για την διάλυση του Παναθηναϊκού.

Δεν υπάρχει όριο στο θράσος. Δεν υπάρχει όριο στην υποκρισία. Δεν υπάρχει όριο στην ασέλγεια.

Είναι σαν να έρχονται οι δοσίλογοι των Γερμανών να σε... ξεναγήσουν στον τόπο του ολοκαυτώματος στα Καλάβρυτα. Και να σου λένε... συγκινημένοι, εδώ γράφτηκε η ιστορία τη Ελλάδας.

Είναι σαν να αναλαμβάνουν οι βασανιστές της Χούντας να ξεναγήσουν τα νέα παιδιά στο... ΕΑΤ-ΕΣΑ και να τους λένε "εδώ οι αγωνιστές της αντίστασης έγραψαν χρυσές σελίδες δόξας".

Είναι σαν να έρχεται ο Μένγκελε να σου μιλάει για το Νταχάου και το Άουσβιτς και να... κλαίει από... συγκίνηση για τα εκατομμύρια που κάηκαν ζωντανοί στους φούρνους.

Για τέτοιο πράγμα μιλάμε. Για τέτοια υποκρισία. Για τέτοια ασέβεια και ασέλγεια ταυτόχρονα.

Για πες μας λοιπόν... Νικολάκη;

Για διηγήσου μας μερικές στιγμές που σε κάνουν να λες... μου ξανάρχονται ένα-ένα για την Λεωφόρο.

Για πες μας.

Υπήρξαν τέτοια χρόνια;

Και συ εκείνα τα χρόνια που ήσουν; Τι έλεγες;

Για χρόνια δοξασμένα μιλούσες;

Για μαγικές νύχτες;

Ή για χρόνια της μιζέριας;

Για την... δεύτερη θέση που ήταν για τα λογιστικά βιβλία ενώ τώρα το... μπαράζ με την Ξάνθη γράφει ιστορία;

Για πες μας;

Μεγάλωσαν γενιές Παναθηναϊκών εκεί μέσα Νικολάκη όπως γράφεις;

Κι αν ναι, αυτό πότε το ανακάλυψες;

Τώρα; Σήμερα;

Γιατί τόσα χρόνια μας έλεγες ότι τα παιδιά μας ντρέπονται και γίνονται Ολυμπιακοί, ή περπατάνε με σκυμμένο κεφάλι πηγαίνοντας στο σχολείο.

Για πες μας λοιπόν. Πες μας μια... βραδιά που έζησες και την χάρηκες και εσύ και οι όμοιοί σου;

Γιατί τόσα χρόνια άλλα σας θυμάμαι να κάνετε.

Αποχές κάνατε. Διαμαρτυρίες. Γιούχα από το δέκατο λεπτό.

Κατεβασμένα μούτρα μετά από ευρωπαϊκές επιτυχίες γιατί... παίζαμε τσούκου-τσούκου μπολ.

Ξύλο και καρτέρι πίσω από τα στενά σε όποιον δεν σας καθότανε.

Για πες μας Νικολάκη.

Διηγήσου μας λίγο τις... μεγάλες στιγμές που έζησες και σε κάνουν να νιώθεις... συγκίνηση και... αθεράπευτα ρομαντικός που γυρίζεις στη Λεωφόρο.

Ήταν και το... καρτέρι και πέσιμο στον Ζάετς έξω από τα αποδυτήρια ενώ κάλπαζε για το πιο παλικαρίσιο νταμπλ στην ιστορία του Παναθηναϊκού σ' αυτές τις... στιγμές;

Μήπως ήταν και το 4-1 επί της Φενέρ με όλους σας να... απέχετε και να περιμένετε για ντου απ' έξω αν δεν κερδίζαμε;

Μήπως ήταν και το πέταγμα της φανέλας με το "13' στα μούτρα του Βαζέχα όταν προσπάθησε να την πετάξει στην εξέδρα στο φιλικό με την Βίλεμ;

Για βοήθησε μας και μας ρε Νικολάκη να θυμηθούμε τις... στιγμές που σε έκαναν περήφανο στη Λεωφόρο;

Μήπως εννοείς τις... ομάδες κρούσης έξω από την Τσόχα;

Τον... Κουτσουπό για παράδειγμα, να λέει στον εφτάχρονο γυιό μου που φορούσε μια μπλούζα του κλαμπ Ζωγράφου που του είχαν δώσει ο Καλτσάς με τον Πανάγο "εδώ μη πατάς με μπλούζα ρουφιάνων γιατί είναι επικίνδυνο μέρος";

Ε Νικολάκη;

Αυτά... θυμάσαι και σε πιάνει... νοσταλγία και ρίγη συγκίνησης για την Λεωφόρο;

Αν ναι, μπορεί. Έχεις δίκιο. Γι'... αυτές τις στιγμές.

Γιατί στις... άλλες, τις πραγματικά μεγάλες στιγμές και βραδιές στη Λεωφόρο, εσύ και οι όμοιοί σου... δεν ήσασταν εκεί.

Ήσασταν ΑΠΕΝΑΝΤΙ. Με τους αντιπάλους του Παναθηναϊκού. Και ζούσατε πάντα με τον φόβο ότι κι αυτό το βράδυ θα ήταν ΜΑΓΙΚΟ για τον Παναθηναϊκό. Και ζεσταινόσασταν μεταξύ σας με την... κρυφή ελπίδα ότι κάτι θα στραβώσει, ότι κάποιον κοράκι θα κάνει και πάλι το... θαύμα του, για να μπορέσετε μετά να κάνετε όλη την βρομοδουλειά που κάνατε τόσα χρόνια σε βάρος αυτής της ομάδας΄.

Γι' αυτό άστο καλύτερα Νικολάκη. Και συ και οι...άλλοι. Που μου αγαπήσατε ξαφνικά την Λεωφόρο. Και θυμηθήκατε ότι εκεί μέσα ζούσαμε και... ιστορικές ή μεγάλες βραδιές.

Άστο.

Αυτές οι βραδιές που λες, ήταν ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ σας τότε. Και γι' αυτό τις πολεμούσατε με τόση λύσσα  Για να φτάσετε στο σήμερα που θέλατε. Να γίνετε υπάλληλοι -και με την βούλα- να τρώτε από τον Παναθηναϊκό και να... εξυμνείτε το μπαράζ με τη Ξάνθη για την έκτη θέση.

Γι' αυτό κόφτε το πια. Φάτε ότι είναι φάτε ακόμα απ' αυτό το έρμο το σωματείο, ξεζουμίστε το, ξεκοκαλίστε και τα υπολείμματά του, αλλά μερικά πράγματα όπως την Λεωφόρο και τα ΜΑΓΙΚΑ ΒΡΑΔΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΏΝ εκεί μέσα, μην τα πιάνετε στο στοματάκι και στο πληκτρολογιάκι σας. Μην τα βεβηλώνετε άλλο. Φτάνει πια.