Μοιάζει να το απολαμβάνουν κιόλας

Εκείνο που προξενεί θλίψη, αλλά και αγωνία ταυτόχρονα μετά την χθεσινή συνάντηση-συζήτηση-παράδοση του Αλαφούζου με τον Φορέα, είναι τα ποδοσφαιρικά συμπεράσματα της ιστορίας.

Γιατί εδώ, αυτό είναι το θέμα. Στο κάτω-κάτω της γραφής, μετά από όσα έχουμε δει στον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια, ελάχιστη σημασία ίσως και να έχουν και οι αμετροέπειες και οι ιεροσυλίες και οι χυδαιότητες και οι κατρακύλες του καθενός.

Τα έχουμε δει, τα έχουμε καταλάβει, τα έχει δει και τα έχει καταλάβει όλος ο κόσμος, εκτός απ' αυτούς που έχουν πραγματικά "συμφέρον" απ' όλη αυτή την κατάσταση.

Δεν μένουν και πολλά άλλωστε να δούμε σ' αυτή την κατεύθυνση. Και στην τελική, αφού σε κάποιους ακόμα αρέσει αυτή η κατάσταση και γουστάρουν να συμμετέχουν και να στηρίζονται σ' αυτή, δικαίωμά τους και ας κάνουν ότι θέλουν.

Το θέμα όμως εδώ, είναι οι επιπτώσεις στην ομάδα και στο καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι της ιστορίας.

Καθώς αυτό που φάνηκε και από την χθεσινή ιστορία, είναι το ποιος ή ποιοι αποφασίζουν και για το ποδοσφαιρικό κομμάτι του Παναθηναϊκού και κυρίως με ποια κριτήρια το κάνει.

Κι αυτό είναι που προξενεί θλίψη και αγωνία για το παρόν και το μέλλον αυτής της ομάδας.

Εδώ καθαρά είναι τα πράγματα.

Και τα έχουμε πει εκατό φορές, απλά αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά πόσο δίκιο έχουμε.

Καμιά ποδοσφαιρική σκέψη και κανένας προγραμματισμός με ποδοσφαιρικά κριτήρια και λογική αντίστοιχα.

Απ' την στιγμή που κριτήρια για ένα παίκτη, για ένα προπονητή, για ένα παράγοντα, είναι η γνώμη και τα "θέλω" αυτών που ακούγαμε χθες να "μιλάνε" και βάζω κυριολεκτικά σε εισαγωγικά το μιλάνε, γιατί αυτός δεν ήταν διάλογος, αλλά χυδαιότητα, δεν μπορεί ποδοσφαιρικά να έχει καμία τύχη το αποτέλεσμα.

Και δεν μπορεί ταυτόχρονα κανείς στο ποδοσφαιρικό τμήμα, να λειτουργήσει στοιχειωδώς ποδοσφαιρικά και να κάνει έστω κι αυτά που έχει κατά νου.

Τι να λέμε τώρα και τι να συζητάμε.

Όλο το ποδοσφαιρικό τμήμα -όπως και όλη η ΠΑΕ- είναι απροκάλυπτα πια σε κατάσταση ομηρίας όλου αυτού του συνονθυλεύματος που παρακολουθήσαμε χθες.

Με αυτά τα κριτήρια θα αποφασίζονται και οι επιλογές και οι αποδεσμεύσεις, με αυτό τον φόβο θα λειτουργούν προπονητές και παράγοντες και ο εξευμενισμός αυτού του τέρατος θα είναι και η μοναδική έγνοια όλων τους.

Από κει και πέρα, αν πιστεύει ακόμα κάποιος και ειδικά αν πιστεύει και μετά απ' όσα έζησε χθες ο Αλαφούζος, ότι θα καταφέρει έτσι ο Παναθηναϊκός να στήσει από την αρχή στοιχειωδώς αξιόμαχο, ανταγωνιστικό και υγιές ποδοσφαιρικά, ποδοσφαιρικό τμήμα με παρόν και κυρίως μέλλον, τότε μάλλον θα πρέπει να ξανασκεφτούν με ποιο άθλημα και ποια ομάδα ασχολούνται.

Κι εδώ ακριβώς είναι και η αγωνία της ιστορίας.

Το ότι δηλαδή όλοι αυτοί, όχι μόνο δείχνουν να μην το καταλαβαίνουν, αλλά μοιάζει να το... απολαμβάνουν κιόλας.