Οι δύο Ελλάδες και οι δύο Παναθηναϊκοί

Γυρίζοντας μετά από από αποχή περίπου τεσσάρων ημερών και προσπαθώντας να ξαναμπώ στο κλίμα της καθημερινότητας, συνειδητοποιώ δύο πράγματα.

Το πρώτο ότι η προσέγγιση σ' αυτά που συνηθίσαμε να λέμε της Παναθηναϊκής καθημερινότητας, είναι σχεδόν ίδια με τα αντίστοιχα της Ελληνικής πραγματικότητας.

Και το δεύτερο, ότι και στα δύο υπάρχουν... δύο πραγματικότητες. Με τεράστιες διαφορές ανάμεσά τους και με άβυσσο πραγματική να τις χωρίζει.

Ξεκινώντας από την Ελλάδα.

Μιλάμε πραγματικά για δύο εντελώς διαφορετικές Ελλάδες.

Άλλη η Ελλάδα που βλέπουμε στα κανάλια, στις ειδήσεις και στα "νέα" πάσης φύσεως και άλλη η Ελλάδα που βιώνουμε και κουβεντιάζουμε καθημερινά μεταξύ μας, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.

Άλλη η Ελλάδα που προκύπτει από τις επίσημες δηλώσεις, από τις ανακοινώσεις του ΔΝΤ, από τις διαπιστώσεις φορέων εντός κι εκτός Ελλάδας, από τις... προβλέψεις ειδικών και επικοινωνιολόγων.

Κι άλλη εντελώς η Ελλάδα στην οποία καλούμαστε να ζήσουμε, ή πιο σωστά να επιβιώσουμε.

Το θέμα φυσικά είναι, πως η πρώτη Ελλάδα είναι πιο ελκυστική, ακόμα και πιο... αισιόδοξη. Αλλά έρχεται η... άλλη Ελλάδα, αυτή που ζεις και εισπράττεις καθημερινά και σε επαναφέρει σ' αυτό που πρέπει να αντιμετωπίσεις την επόμενη στιγμή και σ' αυτό που δεν μπορείς να σχεδιάσεις για αύριο.

Η εικόνα είναι ίδια και απαράλλακτη και στον Παναθηναϊκό.

Άλλο Παναθηναϊκό βλέπεις στα πρωτοσέλιδα, στα σάιτ και στις επίσημες ή ανεπίσημες διαρροές και ανακοινώσεις κι άλλος Παναθηναϊκός υπάρχει στην πραγματικότητα.

Διαβάζοντας και ακούγοντας ότι γράφεται και λέγεται, νομίζεις ότι υπάρχει οργασμός δημιουργίας, προγραμματισμού, αγορών, πωλήσεων, και ότι άλλο μπορεί να απασχολεί ένα νορμάλ σύλλογο.

Και προσπαθώντας να το μεταφράσεις όλο αυτό το πράγμα, σκοντάφτεις σε μια πραγματικότητα που το... αύριο της είναι μπαράζ με τη Ξάνθη για την περίπτωση που ο ΠΑΣ δεν πάρει αδειοδότηση, επιστροφή στη Λεωφόρο αλλά μόνο στο.. χορτάρι, αγωνία για το ομολογιακό δάνειο και παρέλαση ονομάτων από τις ομάδες που είτε έπεσαν είτε διαλύθηκαν.

Το θέμα λοιπόν και για τα δύο και για την Ελλάδα και για τον Παναθηναϊκό δηλαδή, είναι το... που διαλέγεις να ζήσεις και με τι να ασχοληθείς.

Υπάρχει φυσικά ελευθερία επιλογής.

Και όντως και για τα δύο, οι... πρώτες τους περιπτώσεις είναι απίστευτα πιο όμορφες και ελκυστικές. Είναι στο χέρι του καθενός μας αν θα επιλέξει να ζήσει με κλειστά μάτια στην Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό που... του περιγράφουν και να νοιώσει έτσι... από ήσυχος έως και... ευτυχισμένος ακόμα.

Ή αν θα... ζορίσει τα μάτια του και θα τα κρατήσει έστω και με... οδοντογλυφίδες ανοικτά, ζώντας στην πραγματικότητα έτσι όπως την ζει, την εισπράξει και την νοιώθει στο πετσί του καθημερινά.

Φυσικά αυτή η δεύτερη περίπτωση, είναι σχετικά... οδυνηρή. Καθώς δεν εμπεριέχει μόνο την... σκληρή πραγματικότητα, αλλά γεννάει ταυτόχρονα και το πλέον οδυνηρό συναίσθημα, ότι δηλαδή κάτι πρέπει να κάνεις για να την αλλάξεις.

Κι αυτό τις περισσότερες φορές είναι ασύγκριτα πιο δύσκολο, επίπονο και ίσως και οδυνηρό, από το να... αφεθείς στην εικονική πραγματικότητα που σου παρουσιάζουν και να... αναπαράγεις από εκεί τις ελπίδες σου ότι όλα θα γίνουν από μόνα τους και χωρίς την ανάγκη της δικής σου παρέμβασης με ότι αυτό συνεπάγεται.

Εν ολίγοις, είναι καθαρά θέμα επιλογής του καθενός.