Τελικά έχουν πλάκα τα "παιδιά". Ή θα πρέπει όντως να είναι πολύ απελπισμένα. Παίζει βέβαια και το ενδεχόμενο μειωμένης νοητικής αντίληψης και κατάστασης και αυτό είναι πραγματικά μια καλή ερμηνεία για όσα κάνουν.
Σήμερα λοιπόν είχα διάφορες ακροαματικές διαδικασίες στα δικαστήρια, από μηνύσεις που έχουν γίνει κατά καιρούς σε βάρος μου.
Σε μία απ' αυτές, στην πιο σοβαρή δηλαδή, που ήταν αγωγή του Νίκου Πατέρα για ένα δημοσίευμά μου στο onsports, είχαμε και τις αναμενόμενες... λαμπρές παρουσίες.
Βλέπω λοιπόν κάποια στιγμή να στέκεται στην είσοδο της αίθουσας και να παρακολουθεί τα δρώμενα, ένας τύπος.
Αλλά τι τύπος όμως;
Μιλάμε για τυπάρα πραγματική. Φορούσε... κουστούμι και... γραβάτα και κρατούσε και κάτι... χαρτιά στα χέρια όπως περίπου οι δικηγόροι που βρισκόντουσαν στο χώρο. Φυσικά το κοστούμι, ήταν λίγο... παράταιρο πάνω του. Και... φατσικά, αλλά κυρίως γιατί μάλλον ο.... μακαρίτης ήταν λίγο... κοντός και αδύνατος.
Για να μην σας το πολυλογώ, τον... τύπο τον γνώρισα. Ήταν ένας απ' αυτούς που την είχαν στήσει έξω από τα γραφεία της ΠΑΕ, την μέρα που ο Αλαφούζος πήρε τις μετοχές, καθώς και στην... ομάδα κρούσης που είχε τοποθετηθεί στα επίσημα του ΟΑΚΑ και την έπεφτε σε διάφορους μεταξύ αυτών και σε μένα.
Μιλάμε όμως ρε παιδιά για... τραγωδία κανονική. Ο τύπος είχε ντυθεί... δικηγόρος.
Ή... δημοσιογράφος που είναι και πιο... φιλικό επάγγελμα στα παιδιά και μάλλον ήρθε να κάνει ρεπορτάζ.
Τον ρώτησα φυσικά με ποια ιδιότητα είναι εκεί και γιατί δεν έβαλε την κανονική του... στολή, αν και αυτή που φορούσε του πήγαινε αφού πλέον είναι και κάτοικος VIP στο ΟΑΚΑ και αν είναι πια ευχαριστημένος με τον Παναθηναϊκό έτσι όπως τον κατάντησαν.
Φυσικά ακολούθησε το παραλήρημα. Τα γνωστά δηλαδή. Τα 1000 φύλλα που πουλούσες και αυτά που θα πουλήσεις αν ανοίξεις εβδομαδιαία εφημερίδα -μ' αυτόν τον τρόμο ζουν φαίνεται τα παιδιά- κάτι ακαταλαβίστικα του στιλ "ναι ρε μια χαρά είναι τώρα ο Παναθηναϊκός και που θα πάει σε ένα χρόνο, σε πέντε χρόνια σε δέκα χρόνια όσα χρειαστεί θα είναι έτσι και θα βρει τον δρόμο του" και όλα τα σχετικά διανθισμένα φυσικά με όλα τα γνωστά... επίθετα και... συνοδευτικά.
Φαίνεται όμως πως το παιδί, με το κοστούμι δεν αισθανόταν άνετα και έτσι σε λίγο ήρθε και... ενίσχυση με άλλους δύο πιο... τρέντι ντυμένους.
Κι εκεί έγινε το γέλιο. Κάποια στιγμή έπρεπε να πάρω ένα τηλέφωνο. Και οι τύποι... πανικοβλήθηκαν. Νόμισαν ότι τους παίρνω βίντεο. Ο ένας άρχισε να κρύβει το πρόσωπό του, ο άλλος να τρέχει προς την έξοδο και ο τρίτος χαζογελούσε αμήχανα.
Ήρθε μάλιστα ο.... κοστούμιας να με ρωτήσει γιατί τους τραβάω βίντεο.
Άλλη σκοτούρα δεν είχα φυσικά, αλλά είχε πλάκα η ιστορία.
Αποτέλεσμα;
Οι τρεις σωματοφύλακες, λες και είχαν σκοπό να κάνουν κάτι για το οποίο έπρεπε να κρύβονται, μετά από σύντομη συνεννόηση την έκαναν κανονικά και με τον νόμο, αφού πρώτα μου... ανανέωσαν την υπόσχεση για άλλο... ραντεβού.
Μιλάμε πραγματικά για θλίψη. Για γέλια και για λύπηση ταυτόχρονα.
Αλλά και για μια ακόμα απόδειξη. Της αποσύνθεσης ενός ολόκληρου κυκλώματος, μπροστά στα αδιέξοδα που το ίδιο δημιούργησε και τώρα καλείται να διαχειρισθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου