Πως τους αντέχετε;

Τελικά τι χώρα είναι αυτή που φτιάξαμε θεέ μου;

Πως γίνεται να έχει συσσωρευθεί τόση υποκρισία και τόση μικρότητα, σε μια χώρα που γέννησε πολιτισμό, αξίες και αξιοπρέπεια;

Τι ομαδική μετάλλαξη είναι αυτή που βιώνουμε καθημερινά;

Ξέρω, μπαίνω λίγο απότομα μετά από αποχή δύο ημερών, αλλά είναι πραγματικά απίστευτο το πόσο η υποκρισία και το δήθεν, εμφανίζονται με κάθε ευκαιρία μπροστά μας. Με κάθε ευκαιρία. Για κάθε ζήτημα.

Βλέπω τόσες μέρες τις συζητήσεις για τους καθηγητές, την απεργία τους και όλα τα σχετικά. Και είναι σαν να βλέπω σε ριμέϊκ αντίστοιχες κουβέντες για το ποδόσφαιρο, για τον Παναθηναϊκό και όλα τα συναφή.

Βγαίνουν τύποι και τύπισσες και σχίζουν τα ιμάτιά τους για τους μαθητές. Για τα καημένα τα παιδιά. Βγάζουν λόγους. Πύρινους.

"Μα κανείς δεν σέβεται το πόνο και την αγωνία των παιδιών; Πως μπορούν και παίζουν με τα παιδιά και το μέλλον τους;"

Και είναι οι ίδιοι τύποι και τύπισσες, που τα παιδιά ειδικά, τις αγωνίες και το μέλλον τους, τα έχουν γράψει  εδώ και χρόνια εκεί που δεν παίρνει και τα έχουν θυσιάσει κυριολεκτικά στον βωμό των συμφερόντων αυτών που εκπροσωπούν.

Είναι ποτέ δυνατόν;

Είναι δυνατόν να βγάζουν λόγους για τις αγωνίες, τον πόνο και το μέλλον των μαθητών, αυτοί που έχουν καταδικάσει γενιές ολόκληρες μαθητών σε μια κοινωνία χωρίς παρόν και μέλλον;

Πραγματικά τελικά.

Κανείς δεν σέβεται τον πόνο και τις αγωνίες των παιδιών;

Κανείς δεν πονά που τα παιδιά δεν έχουν σχολεία να πάνε και γυμναστήρια να αθληθούν;

Κανείς δεν σέβεται το ότι τα παιδιά κάνουν μάθημα σε σχολεία κλουβιά, χωρίς θέρμανση, χωρίς χώρους άθλησης και χωρίς βιβλία;

Κανείς δεν σέβεται το ότι τα παιδιά χαραμίζουν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους, μέσα στην αγωνία για την επιβίωση των γονιών και των οικογενειών τους;

Κανείς δεν σέβεται το ότι τα παιδιά φτάνουν στα 18 τους και ανακαλύπτουν ότι δεν έχουν δικαίωμα να κάνουν σχέδια για το μέλλον τους, δεν μπορούν να ελπίζουν ότι θα ζήσουν αξιοπρεπώς, δεν έχουν δικαίωμα στην ίδια την ζωή;

Δηλαδή πλάκα κάνουμε;

Και... αγωνιούν και ωρύονται για τα παιδιά, για τους μαθητές, τους πόνους και τις αγωνίες τους, αυτοί που ευθύνονται για όλα αυτά;

Τελικά τόσο ίδια είναι όλα σ' αυτή την ζωή;

Τόσο τραγικά η ζωή μιμείται το ποδόσφαιρο ή το ποδόσφαιρο μιμείται την ζωή ή έστω την ζωή που φτιάχνουν για μας οι πολιτικοί;

Φωνάζουν για τα παιδιά ποιοι; Οι δήμιοι τους;

Όπως ακριβώς σηκώνει το χέρι τους και διαμαρτύρεται για οφ-σάιντ, συνήθως αυτός που καλύπτει τον επιθετικό στην φάση;

Αυτό τελικά καθιερώθηκε σαν κανόνας στην ζωή μας;

Να φωνάζουν οι δήμιοι και να... αγωνιούν για τον πόνο των... θυμάτων;

Όπως στον Παναθηναϊκό δηλαδή;

Να κάνουν πως αγωνιούν ή παλεύουν για την σωτηρία του, αυτοί ακριβώς που τον έφεραν στο σημείο που βρίσκεται και τον διέλυσαν;

Να γίνονται τιμητές της ιστορίας του, οι Λεωφόροι του μίσους και όλη η τσογλαναρία που πρωτοστάτησε στον βιασμό αυτής της ιστορίας;

Ειλικρινά ρε παιδιά. Ειλικρινά.

Δεν βρίσκω τίποτε άλλο να πω. Για όλα όσα μιλάμε.

Ένα μόνο.

Πως το ανέχεστε;

Πως τους ανέχεστε;

Πως αντέχετε ακόμα να σας πουλάνε, πόνο, αγωνίες και να γίνονται τιμητές σας, οι ίδιοι που σας κατέστρεψαν την ζωή, που λεηλάτησαν και ποδοπάτησαν όσα αγαπήσατε και που έστησαν καριέρες και πλούτισαν πουλώντας σας ψέμματα για τα πάντα καθημερινά τόσα χρόνια;

Πως;