Εντελώς ποδοσφαιρικά μιλώντας.
Ήρθε και ο Μπεργκ λοιπόν.
Εδώ που τα λέμε και πέρα απ' όλα όσα έγραφαν και έλεγαν, ήρθε... κόντρα στη ροή του αγώνα, όπως είπε κάποτε και ο Αλέξης ο Σπυρόπουλος και από τότε το λένε όλοι οι σπορτκάστερ σε κάθε γκολ που μπαίνει.
Άλλη ιστορία και ετούτη πάλι με την ευκαιρία.
Στα παιχνίδια που μεταδίδουν Έλληνες σπορτκάστερ, δεν υπάρχει γκολ που να μπαίνει μετά από πίεση και υπεροχή της ομάδας που το βάζει.
Μιλάμε κανόνας έχει γίνει. Άρεσε η φράση, την αμολάει πια ο καθένας νομίζοντας ότι βάζει... αλατοπίπερο στην μετάδοσή του.
Όλα τα γκολ λοιπόν που βλέπουμε, μπαίνουν πια... κόντρα στη ροή του αγώνα.
Τέλος πάντων, την κλείνω την παρένθεση.
Είπα κόντρα στη ροή του αγώνα για την απόκτηση του Μπεργκ, γιατί όντως είναι έτσι.
Η λογική έλεγε πως με τα δεδομένα που υπήρχαν και αν ο παίκτης ζήτησε όντως νορμάλ συμβόλαιο, προκαταβολές και τα σχετικά, δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει η μεταγραφή.
Έγινε όμως και αυτό είναι στα συν των όσων την έκαναν.
Άλλο είναι όμως το θέμα που θέλω να συζητήσουμε.
Κι αυτό είναι η διάρκεια των συμβολαίων, στον Παναθηναϊκό που χτίζεται και ειδικά των ξένων παικτών.
Βλέπω μια ιδιαίτερη... αφοσίωση στα τριετή κλειστά συμβόλαια.
Προφανώς και από μόνο του δεν είναι κακό αυτό.
Όμως κάτι τέτοιο, έχει σημασία για μια ομάδα υγιή οικονομικά και κυρίως όταν μιλάμε για παίκτες που και ηλικιακά και από πλευράς ενεργούς δράσης την ώρα που τον παίρνεις, είναι σε καλά στάνταρ.
Για τον Μπεργκ για παράδειγμα, μοιάζει λογικό να του κάνεις τριετές συμβόλαιο.
Δεν μοιάζει όμως καθόλου λογικό, να κάνεις το ίδιο και για τον Μέντες.
Γιατί μια ΠΑΕ χρεωμένη που η προοπτική της είναι σταδιακά τουλάχιστον, να στηριχθεί σε νέους και με όρεξη και φιλοδοξίες παίκτες, όπως είπε και ο Αναστασίου, να δεσμευθεί με κλειστό συμβόλαιο για τρία χρόνια, με ένα 32χρονο ποδοσφαιριστή που όχι μόνο έχει ιστορικό τραυματισμών, αλλά έχει να παίξει και από τον Φλεβάρη γι' αυτό τον λόγο;
Δηλαδή είναι τόσο σίγουροι ότι ο Μέντες θα μπορεί να παίξει μπάλα και θα είναι χρήσιμος μέχρι τα... 35 του στον Παναθηναϊκό;
Καθώς εδώ το θέμα, δεν είναι μόνο, το ρίσκο του αν θα σου βγει μια τέτοια μεταγραφή από αγωνιστική άποψη.
Το ρίσκο είναι, το γιατί να δεσμεύεται μια χρεωμένη ΠΑΕ με ένα τριετές συμβόλαιο, για ένα παίκτη με ιστορικό τραυματισμών μέχρι τα 35 του.
Κι η πλάκα είναι, ότι την έχει πατήσει ήδη ο Παναθηναϊκός σ' αυτό το θέμα.
Εφτά οχτώ παίκτες με συμβολαιοάρες για τα δεδομένα του, έχει αυτή την στιγμή στα αζήτητα και ψάχνει να δει πως θα τους ξεφορτωθεί ή πως θα τους ξεπληρώσει.
Παίκτες όπως ο Φορναρόλι, ο Τοτσέ, ο Βελάσκεθ, ο Σο, ο Κουίνσι και οι υπόλοιποι.
Τι μανία είναι αυτή λοιπόν με τα κλειστά τριετή συμβόλαια ειλικρινά δεν την καταλαβαίνω.
Οι μόνοι που νοιώθουν... ασφάλεια απ' αυτή την ιστορία, είναι ο παίκτης και ο μάνατζερ του.
Ο Παναθηναϊκός, στην τσίτα θα είναι συνέχεια, μην τυχόν και δεν του βγει ο παίκτης και μετά θα έχει κι άλλον ένα με τριετές συμβόλαιο να κάθεται και να πληρώνεται και άντε να κάνει και καμιά προπόνηση με τους μικρούς.
Κι επαναλαμβάνω. Δεν ισχύει για όλες τις μεταγραφές ανεξαιρέτως αυτό που λέω.
Για κάποιους πραγματικά είναι ανάγκη και επιτυχία να τους δέσεις με συμβόλαιο τριετές και μεγαλύτερο ακόμα.
Αλλά όχι για όλους.
Και κυρίως όχι για όσους η απόκτησή τους, περιέχει ρίσκο αγωνιστικό και από πλευράς υγείας, αλλά και... τελειωμένη καριέρα από πλευράς ηλικίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου