Κάνεις τον προπονητή... λαμόγιο με το ζόρι

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος για ένα ποδοσφαιρικό σύλλογο, απ' αυτό που συνηθίζουμε να το λέμε και σαν "προϋπόθεση" μάλιστα στην ποδοσφαιρική Ελλάδα.

Το να δίνεις δηλαδή εξ' ολοκλήρου, τα... κλειδιά του μαγαζιού στον εκάστοτε προπονητή.

Το λένε μάλιστα και σαν τεράστια υπόθεση αυτό μερικοί.

Έχουν βγάλει και σχετικές... θεωρίες.

Αν θέλει να πάει μπροστά μια ομάδα, τότε ο προπονητής πρέπει να είναι το... απόλυτο αφεντικό. Να φέρνει όποιες μεταγραφές θέλει αυτός, να διώχνει όποιον δεν θέλει αυτός και γενικότερα, να είναι ο γενικός δερβέναγας μπροστά στον οποίο πρέπει απαραιτήτως να στέκεται κλαρίνο και ο ιδιοκτήτης της ομάδας και να του κάνει ότι του ζητάει κάθε φορά.

Αλλιώτικα;

Αλλιώτικα, ότι και να γίνει, ο προπονητής... δεν έχει καμιά ευθύνη, καθώς όπως συνήθως λένε... άλλα ζήτησε και άλλα του έκαναν.

Αυτό φυσικά υπάρχει μόνο στην Ελλάδα.

Και δεν θα μπορούσε να υπάρχει και αλλού εδώ που τα λέμε.

Σε καμιά ομάδα του κόσμου, σε κανένα οργανισμό αν θέλετε, δεν κάνει κουμάντο ο υπάλληλος, αλλά το αφεντικό.

Το χειρότερο μάλιστα απ' όλα, είναι ότι εδώ στην Ελλάδα χρίζουμε τον εκάστοτε προπονητή και ως αποκλειστικά αρμόδιο για τις μεταγραφές.

Αυτό πια κι αν είναι από τα άγραφα.

Τον κάνεις δηλαδή τον άλλον με το ζόρι... μάνατζερ.

Ναι μάνατζερ.

Και με την καλή και με την κακή έννοια της λέξης.

Τον μπλέκεις δηλαδή με... λεφτά.

Με αγοραπωλησίες.

Με μίζες.

Με πάσης φύσεως τράμπες και αλισβερίσια.

Χωρίς αυτός που πληρώνει, να έχει λόγο στο γιατί και που θα πάνε τα λεφτά του.

Ε δεν είναι και... εκκλησία ο χώρος του ποδοσφαίρου.

Πολύ θέλει;

Άγιος να σαι... κολάζεσαι.

Απ' την στιγμή που σε βάζουν με την... βούλα να ασχολείσαι εσύ με τις μεταγραφές, αντί με το πως θα προπονήσεις και πως θα φτιάξεις την ομάδα σου, πόσο να αντέξεις πια στον... πειρασμό.

Γι' αυτό και κάθε καλοκαίρι, βλέπουμε περίεργα πράγματα στο μεταγραφικό παζάρι των ελληνικών ομάδων.

Και δεν μιλάω για τον Παναθηναϊκό.

Στον Παναθηναϊκό το... ξεχειλώσαμε εντελώς το πράγμα, ειδικά στην περίοδο των Φερέϊρα-Βαρέλα που με την ασυλία και την προστασία ΜΜΕ και οργανωμένων, έκαναν ΕΙΚΟΣΙΤΡΕΙΣ μεταγραφές σε ενάμιση χρόνο σε μια... χρεωμένη υποτίθεται ΠΑΕ.

Το λέω γενικότερα για τις ελληνικές ομάδες.

Βλέπεις κάποιους παίκτες, που ολοφάνερα κάνουν καλές χρονιές με τις ομάδες τους.

Κι έρχεται ο... νέος  προπονητής και λέει... δεν τους θέλω.

Ο προπονητής ξέρει θα μου πεις.

Κι εντάξει.

Ο προπονητής ξέρει θα σου πω κι εγώ.

Αλλά μερικά πράγματα ρε παιδάκι μου όμως, δεν κολλάνε με τίποτε.

Ακόμα και δια... γυμνού οφθαλμού.

Δεν θέλει τον Αμπντούν και τον Τζιμπούρ ο Μίτσελ διαβάζω.

Δικαίωμά του.

Αλλά αν δεν φέρει άλλους δύο στις θέσεις τους που στις ίδιες τιμές περίπου να είναι κλάση καλύτεροι απ' αυτούς, τότε η μοναδική διαφορά σ' αυτούς που "δεν θέλει" και σ' αυτούς που "θα φέρει", θα είναι ο μάνατζερ που έχουν οι συγκεκριμένοι παίκτες.

Το ίδιο και στον Παναθηναϊκό με βάση όσα διαβάζουμε όλο το καλοκαίρι.

Εκτός από το ότι έχουν διαφορετικό μάνατζερ, ποια άλλη είναι η ποδοσφαιρική διαφορά ανάμεσα σ' αυτούς που παίρνει ή πάει να πάρει, σε σχέση με αυτούς που έχει παροπλισμένους και κοιτάει πως να τους ξεφορτωθεί γιατί έχουν όλοι τους σχεδόν κλειστά συμβόλαια;

Να μην συνεχίσω τώρα. Είναι δεκάδες τα παραδείγματα.

Κι είναι εντελώς άρρωστο ποδοσφαιρικά αυτό το πράγμα στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Γι' αυτό και κάθε καλοκαίρι βλέπετε όλη αυτή την πασαρέλα με εκατοντάδες στην κυριολεξία ονόματα στο μεταγραφικό παζάρι.

Γιατί βγάζει λεφτά πολύς κόσμος απ' αυτή την ιστορία.

Κι όχι μόνο απ΄ την... απ' ευθείας αγοραπωλησία καμιά δεκαριά παικτών κάθε μεταγραφική περίοδο για κάθε ομάδα.

Αλλά και από την... αναπαραγωγή και συντήρηση όλων αυτών των μεταγραφών.

Ακόμα και από το ότι κανείς δεν ασχολείται με την ποδοσφαιρική ουσία του θέματος και το εγκληματικό ποδοσφαιρικά "ο προπονητής αποφασίζει για όλα".

Απ' όλα δηλαδή με λίγα λόγια.