Να βγαίνει το... σήμερα κι... αύριο βλέπουμε

Δεν βάζει κανείς μυαλό.

Τι κι αν τα λέμε και τα ξαναλέμε, τι κι αν προειδοποιούμε όσο πιο διακριτικά μπορούμε, τι κι αν την έχουν πατήσει δέκα φορές μέχρι τώρα από το ίδιο σκηνικό, μυαλό δεν λένε να βάλουν.

Σηκώνουν λοιπόν τον πήχη, όχι μόνο μέχρι εκεί που ποτέ δεν πρόκειται να τον φτάσουν, αλλά μέχρι τα ουράνια.

Και μετά...

Μετά έρχεται η απογοήτευση, δέκα φορές μεγαλύτερη και εκατό φορές ΠΙΟ ΑΔΙΚΗ για την ομάδα κυρίως, απ' ότι η πραγματικότητα.

Μεγάλα λόγια λοιπόν.

Μεγάλες υποσχέσεις.

Για ομαδάρα που χτίζεται και για παικταράδες.

Και ας ξέρουν και οι ίδιοι.

Πως όχι μόνο αυτό δεν ανταποκρίνεται και δεν μπορεί αντικειμενικά να ανταποκριθεί στην πραγματικότητα.

Αλλά ότι επί της ουσίας, αυτή η μέθοδος, θα αδικήσει σε τεράστιο βαθμό, ακόμα και τα όποια θετικά βήματα κάνει και παρουσιάσει αυτή η... ομάδα ανάγκης που προσπαθεί σε δύσκολες συνθήκες να φτιάξει ο Παναθηναϊκός.

Θα μου πεις και γιατί το κάνουν;

Δεν το ξέρουν;

Δεν τόχουν δοκιμάσει πέρυσι με μια σειρά στόχους, που ένας-ένας κατέληγαν στα σκουπίδια και τελικά απέμεινε το... μπαράζ με την Ξάνθη για την... έκτη θέση;

Οπότε;

Γιατί κάνουν το ολοφάνερα ίδιο λάθος;

Η εξήγηση έχει πολλές οπτικές γωνίες.

Με πιθανότερη αυτή που βλέπουμε να γίνεται τα τελευταία χρόνια στον Παναθηναϊκό.

Ότι όλα στηρίζονται στο επικοινωνιακό της... μιας μέρας.

Της μιας μέρας και με την σιγουριά ότι... ελέγχουμε τους πάντες και τα πάντα... αύριο βλέπουμε.

Δεν βγάζει πουθενά αυτό φυσικά, αλλά δεν φαίνεται να ενδιαφέρει και κανένα κάτι τέτοιο.

Είπαμε.

Το παν είναι να... βγαίνει η μέρα... κι αύριο βλέπουμε.

Και γι' αυτό ακριβώς τον λόγο, δεν υπάρχει και όριο δε ότι ακούμε και διαβάζουμε.

Αλλά πραγματικά κανένα όριο.