Κι όμως. Λειτουργούσε για χρόνια τόσο παράλογα ένα ολόκληρο σύστημα στον Παναθηναϊκό, που έπρεπε να φτάσουμε στην καταστροφή για να μπορέσουμε να συζητήσουμε στοιχειωδώς λογικά για το προφανές.
Μιλάω για την περίπτωση του Μαυρία, την πρόταση από την Σάντερλαντ, την... ανακούφιση έως και... πανηγύρια που προκάλεσε αυτή η πρόταση και τα... δεκάδες πανομοιότυπα άρθρα για το γιατί είναι αναγκαία και επιβεβλημένη η πώλησή του.
Κάποτε, στα καλά χρόνια της... μιζέριας, ακόμα και η αναφορά ότι έγινε πρόταση αγοράς για κάποιο παίκτη του Παναθηναϊκού, ακόμα και για κάποιο μέλος του... ιατρικού τιμ, προκαλούσε ρίγη, αναθέματα και κατάρες.
Γενικός ξεσηκωμός. Και απειλές ότι αν τυχόν και... δεχθεί η ΠΑΕ το... φαξ με την πρόταση, θα κάψουμε ή θα επιστρέψουμε τα διαρκείας.
Ξέρω. Εντελώς διαφορετικές οι συνθήκες και εντελώς διαφορετικές οι απαιτήσεις.
Φυσικά και είναι έτσι.
Όμως από τότε ακόμα, δεν ήταν αυτή η ουσία.
Η ουσία ήταν ο ποδοσφαιρικός παραλογισμός στην όλη υπόθεση.
Ο Παναθηναϊκός είχε φτάσει σε ένα σημείο, που θα πρέπει να αποτελούσε πια το ΜΟΝΑΔΙΚΟ παράδειγμα ποδοσφαιρικού συλλόγου ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, που απαγορευόταν όχι μόνο να σκεφτεί να πουλήσει ένα ποδοσφαιριστή, αλλά ακόμα και να... δεχθεί κάποια πρόταση για ποδοσφαιριστή του.
Θυμάμαι τότε, εκείνες τις φοβερές σε αντιπαναθηναϊκό μένος και αντιποδοσφαιρική σκέψη εποχές, ότι είχα τολμήσει να γράψω ένα άρθρο στο ΝΤΕΡΜΠΙ.
Ένα άρθρο με το οποίο έκανα σκληρή κριτική στην τότε διοίκηση του Παναθηναϊκού.
Έλεγα συγκεκριμένα, πως ο Παναθηναϊκός, από την στιγμή που αποδέχεται αυτή την λογική, έστω και με την δικαιολογία ή και απλά... αιτιολογία, την πίεση του κόσμου και των ΜΜΕ, όχι απλά λειτουργεί αντιποδοσφαιρικά και θα το πληρώσει ακριβά, αλλά είναι εντελώς άρρωστος σαν ομάδα και σαν σωματείο συνολικά.
Το αιτιολογούσα λέγοντας, πως δεν γίνεται ο Παναθηναϊκός να λειτουργεί μόνο αυτός σε όλο τον κόσμο, με μια λογική που είναι αντίθετη συνολικά στην σύγχρονη ποδοσφαιρική φιλοσοφία και λειτουργία.
Και όχι μόνο από καθαρά οικονομική άποψη. Ότι δηλαδή δεν γίνεται μια ομάδα, μόνο να παίρνει παίκτες, να μην πουλάει κανένα, να... ανανεώνει υποχρεωτικά -για να μην μας του πάρει... όλους ο ΟΣΦΠ όπως έλεγαν τότε για κάθε παίκτη που τελείωνε το συμβόλαιό του- όλους όσοι τελείωναν τα συμβόλαιά τους και να συνεχίσει για πάνω από... δυο-τρία χρόνια έτσι, χωρίς να καταστραφεί.
Το έλεγα και από καθαρά ποδοσφαιρική άποψη.
Ότι είναι αντιποδοσφαιρική η λογική, ότι αν έχω μια στοιχειωδώς καλή ομάδα, ή ομαδάρα, ή ότι άλλο θέλετε, δεν πουλάω ποτέ κανένα παίκτη για τι θα χαλάσω την... συνταγή.
Κι αυτό γιατί αν μια ομάδα πουλώντας ένα παίκτη της, τον οποιοδήποτε, τον κορυφαίο της αν θέλετε, χαλάει αμέσως και η συνταγή της, τότε αυτό από ποδοσφαιρική άποψη, πάει να πει πολύ απλά πως ΔΕΝ είναι, όχι ομαδάρα, όχι απλά καλή ομάδα, αλλά ούτε καν ΟΜΑΔΑ.
Αλλά είναι απλά ένας όμιλος "δημοσίων υπαλλήλων" που υπό ορισμένες προϋποθέσεις και συγκυρίες και κυρίως ΟΠΟΤΕ ΑΥΤΟΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ, μπορεί να πετύχει και κάτι καλό.
Κατέληγα λοιπόν, πως ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν τότε σαν ο ασθενής τον ορό στην εντατική, επειγόντως να μπει κάποια στιγμή στην αγορά και με την ιδιότητα του πωλητή και όχι μόνο του αγοραστή.
Θυμάμαι εκείνο το άρθρο, προκάλεσε όχι μόνο την... οργή της τότε διοίκησης -του Άγγελου Φιλιππίδη συγκεκριμένα- που το εξέλαβε σαν ψιλοτρικλοποδιά στις διαθέσεις της να ρίξει πολλά λεφτά σε παίκτες και να μην χάσει κανέναν ταυτόχρονα.
Αλλά όπως ήταν επόμενο, προκάλεσε σωρεία επιθέσεων, του στιλ... να ο έτσι κι αλλιώς, προσπαθεί να δικαιολογήσει τον καβούρια που του φεύγουν οι παίκτες, που θέλει να ξεπουλήσει την ομάδα και να κονομήσει και όλα τα σχετικά.
Ήταν περίπου το καλοκαίρι του 2001 που το είχα γράψει εκείνο το άρθρο, με τίτλο "άρρωστη ομάδα ο Παναθηναϊκός".
Έφτασε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου και το έφεραν έτσι οι... ανάγκες της υπεράσπισης των θέσεων και απόψεων του καθενός, αλλά και των θέσεών τους με την κυριολεκτική έννοια του όρου, που όλοι αυτοί που έκαναν λυσσασμένες επιθέσεις τότε, ανακάλυψαν σήμερα την... λογική και την... ανάγκη να ανατροφοδοτηθεί και οικονομικά και ποδοσφαιρικά ο Παναθηναϊκός πουλώντας ένα ή και δύο ποδοσφαιριστές.
Για να πω την αλήθεια, ποτέ και για κανένα δεν είναι αργά.
Να καταλάβει κάποτε, έστω κι αν αυτό γίνεται από... ανάγκη ή από... υπαλληλίκι, την λογική του ποδοσφαίρου της αγοράς στο σύγχρονο ποδόσφαιρο και ότι τελικά καμιά φορά όχι μόνο δεν είναι κακό, αλλά επιβάλετε για μια ομάδα να ΜΠΟΡΕΙ να πουλάει και κάνα παίκτη.
Ποτέ δεν είναι αργά φυσικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου