Η περηφάνεια των ξένων παικτών του Παναθηναικού

Η συζήτηση είναι πολύ παλιά. Και την είχαμε ξεκινήσει και πάλι εμείς, τότε στις ηρωικές εποχές των πρώτων ημερών του ΝΤΕΡΜΠΙ.

Αναφέρεται στη περιβόητη ρήση "τι να καταλάβουν και τι να πονέσουν από τον Παναθηναϊκό οι ξένοι μισθοφόροι σε αντίθεση με τα λεγόμενα... παιδιά της Παιανίας".

Όλοι λίγο πολύ ξέρουν την θέση που είχα από τότε και που δεκάδες γεγονότα με δικαίωσαν και συνεχίζουν να με δικαιώνουν.

Τελευταία αφορμή για να επαναφέρω την κουβέντα η αποχώρηση του Μπουμσόνγκ.

"Νοιώθω περήφανος που φόρεσα την φανέλα του Παναθηναϊκού" δήλωσε ο Μπουμσόνγκ.

Νοιώθει περήφανος λοιπόν ο Γάλλος.

Ειλικρινά δεν ξέρω αν πραγματικά το νοιώθει όπως τόπε. Αλλά ξέρω σίγουρα, πως είτε το νοιώθει είτε όχι, η συγκεκριμένη δήλωσή του, είναι μια ακόμα απόδειξη της τεράστιας αξίας του, ή πιο σωστά της τεράστιας προσωπικότητάς του.

Μιλάμε για ένα ποδοσφαιριστή, που ήρθε στον Παναθηναϊκό σαν αρχηγός της ισόβιας πρωταθλήτριας Γαλλίας της εκπληκτικής τότε Λιόν. Μόνιμο στέλεχος της Εθνικής Γαλλίας.

Έχοντας περάσει από τεράστιες ομάδες πριν όπως για παράδειγμα η Γιουβέντους.

Μπορεί εύκολα ο καθένας σας να φανταστεί τι προσωπικότητες γνώρισε όλα αυτά τα χρόνια και σαν συμπαίκτες και σαν προπονητές ο Μπουμσόνγκ.

Κι όμως.

Την πρώτη μέρα που ήρθε, άκουσε τον... προπονητή του, τον Νίκο Νιόπλια να δηλώνει πως ήταν η... τέταρτη επιλογή του. Του Νίκου Νιόπλια. Ήταν η... τέταρτη επιλογή του.

Πρώτη ήταν εκείνος ο περιβόητος Μπορντόν, ένας τύπος με μουσάκι που δήλωνε πως έγινε ποδοσφαιριστής γιατί έτσι τον διέταξε ένα βράδυ ο... Θεός και ο οποίος μετά πήγε σε μια ομάδα στο Κατάρ και σταμάτησε την μπάλα την ίδια χρονιά.

Την δεύτερη μέρα είδε δημοσιεύματα και βιντεάκια στα πράσινα σάιτ, που τον ονόμαζαν ο βασιλιάς της γκάφας.

Είδε να ταυτίζεται το όνομά του σαν ένα από τα βασικά "εγκλήματα του καλοκαιριού".

Τρίτο τη τάξη είναι η αλήθεια, μετά την απομάκρυνση του μάγου γυμναστή Εμπεν και την απώλεια του καημού όλων τότε στον Παναθηναϊκό άσου της ΑΕΚ Νέμεθ, που έτρεξε να τον... προλάβει ο Μαρινάκης έπειτα από... προσωπική παρότρυνση του τότε κολλητού του.

Η συνέχεια ήταν γνωστή.

Ο Μπουμσόνγκ σύντομα αποκαλείται από τον... ημιεπίσημο τύπο της ΠΑΕ "Μπουμζόνγκ".

Η... λαϊκή απαίτηση να μην παίζει έγινε δεκτή, ακόμα και σε παιχνίδια που γέλαγε ο κόσμος με τις εμπνεύσεις, όπως όταν με την Κοπεγχάγη γυρίσαμε στόπερ τον έρμο τον Ζιλμπέρτο που τον έκανε αποβολή σε δυο φάσεις μέσα σε δέκα λεπτά ο... Ν' Ντόι.

Έφτασε μάλιστα και η στιγμή, που ο Μπουμσόνγκ έπαιζε στο ίδιο το γήπεδό του, υπό τις... ιαχές χυδαίων συνθημάτων σε βάρος του και αποδοκιμασιών μόλις ακούμπαγε την μπάλα, από το... πλήθος όπως λέει και ο Σπυρόπουλος (ο σπορτ κάστερ εννοώ μην πάει ο νους σας στον άλλο... επάρατο).

Κι όμως.

Αυτός ο τύπος που μερικοί τον είχαν βγάλει και... ιδιόρρυθμο γιατί διάβαζε συνεχώς βιβλία ή επισκεπτόταν την... Ακρόπολη, έφυγε απ' όλα αυτά και δήλωσε "είμαι περήφανος που φόρεσα αυτή τη φανέλα".

Περιμένω ακόμα χρόνια τώρα, να ακούσω από... ένα παιδί της Παιανίας, ότι ένοιωσε περηφάνια που φόρεσε την πράσινη φανέλα με το τριφύλλι στο στήθος.

Όλο κλάμα, μιζέρια και.. παράπονα. Και άφθονα υπονοούμενα φυσικά.

Μια ζωή τα ίδια και τα ίδια.

Καημό το έχω χρόνια τώρα.

Κι όχι να νοιώσουν περηφάνια.  Αλλά να πουν μια κουβεντούλα έστω για τα όσα γινόντουσαν τόσα χρόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ακόμα θυμάμαι και ακόμα περιμένω.

Μέχρι και για την Ριζούπολη. Να βγει ένας Έλληνας παίκτης, ένα... παιδί της Παιανίας και να πει τις λέξεις "Ολυμπιακός" και "¨Κόκκαλης" σαν υπεύθυνους για όσα έζησαν.

Κάτι "όλοι ξέρουμε τι έγινε τότε", κάτι "καλύτερα να μην τα λέμε γιατί κανείς δεν θέλει να τα θυμάται" και κερασάκι στην τούρτα το αγαπημένο σλόγκαν των... παιδιών της... αντίστασης "ήμασταν μόνοι μας και αβοήθητοι από την διοίκηση".

Κι όμως. Υπήρξαν παίκτες του Παναθηναϊκού εκείνης της ομάδας που τα είπαν με το πραγματικά τους όνομα όλα.

Και αναφέροντας και τον Ολυμπιακό και τον Κόκκαλη και όλα.

Αλλά ξέρετε ποιοι ήταν όλα αυτά τα χρόνια;

Ο Ολιζαντέμπε, ο Κόλκα, ο Μικάελσεν και ο Χένρικσεν.

Μεγαλωμένοι και οι τέσσερις προφανώς στην... Παιανία από τα σπλάχνα τους.

Τι να λέμε τώρα όμως ρε παιδιά. Τι να λέμε.

Τέλος πάντων, στο καλό να πάει και ο Ζαν Αλέν. Τουλάχιστον αυτός γλίτωσε. Νά 'ναι καλά και καλή τύχη όπου κι αν συνεχίσει.