Η ΕΡΤ, ο... λάκκος και οι... εθελούσιοι σκαφτιάδες του

Με αφορμή την ΕΡΤ κατ' αρχήν, καθώς να πάρω μια ανάσα από την φόρτιση των ημερών και θα επιστρέψω αργότερα στα "δικά μας".

Δεν το συζητάω φυσικά σχετικά με την απόφαση και όλα τα υπόλοιπα. Και μάλιστα μου προξενεί κατάπληξη και προσπαθώ να δω πίσω από την κουρτίνα, το τι κρύβεται από την επιθετικότητα της συγκεκριμένης ενέργειας.

Καθώς κανείς φυσικά δεν υποστηρίζει ότι η ΕΡΤ ήταν ένα νορμάλ και μαζεμένο μαγαζί, που κάποια στιγμή ξαφνικά του ήρθε κάποιου να το κλείσει.

Απλά το λογικό θα ήταν, να πεις η ΕΡΤ δεν προχωράει όπως είναι, χρειάζεται μάζεμα, χρειάζεται νοικοκύρεμα, αναδιάρθρωση και όλα τα σχετικά.

Ο τρόπος που έγινε, για μένα δείχνει ότι αυτό το πράγμα κάτι ήθελε να δείξει και να προκαλέσει ταυτόχρονα.

Το τι, θα το δείξουν σύντομα οι άμεσες εξελίξεις.

Από κει και πέρα και πάνω σε κάτι άλλο που αξίζει τον κόπο συζήτησης.

Ελπίζω λοιπόν τώρα, να καταλαβαίνουν μερικοί συνάδελφοι, τον λάκκο που έσκαβαν χρόνια τώρα στο όνομα του ανταγωνισμού και στον οποίο τελικά αργά ή γρήγορα θα πέσουν όλοι μέσα.

Και δεν μιλάω εδώ για τις περιπτώσεις αληταράδων που έβγαιναν στον ραδιοφωνικό αέρα της ΕΡΤ και ούρλιαζαν ΟΑΕΔ την ώρα που έκλεινε το ΝΤΕΡΜΠΙ ή κάποια άλλη εφημερίδα.

Δεν μιλάω καν για την φουρνιά των δήθεν δημοσιογράφων σε μια σειρά μέσα, που είχαν βάλει "σκοπό της ζωής τους" το πως θα κλείσουν μια σειρά εφημερίδες ή θα εξαφανιστούν από την πιάτσα οι ανταγωνιστές τους.

Αυτοί άλλωστε, μια ζωή κοπρόσκυλα ήταν και κοπρόσκυλα θα παραμείνουν.

Και το πιθανότερο είναι, επειδή ακριβώς η χώρα μας είναι αυτή που είναι, να αποτελέσουν και τους πρώτους που θα βολευτούν σε οποιαδήποτε κατάσταση, καθώς αποτελούν "δεσμευμένα κομμάτια" μηχανισμών και συμφερόντων.

Δεν μιλάω επίσης, καν για τους άλλους, αυτούς που για δικούς τους λόγους, παρακολουθούσαν ατάραχοι στην καλύτερη ή έτριβαν τα χεράκια τους στην χειρότερη, όταν άκουγαν τις στρατιές της αλητείας να φωνάζουν ΟΑΕΔ ή να κυνηγάνε όσους είχαν... ανταγωνιστική σχέση μαζί τους.

Μιλάω κυρίως, για μια σειρά παιδιά, πολλά από τα οποία και χωρίς δόλο, καλλιέργησαν χρόνια τώρα το "ιδεολογικό υπόβαθρο" για ενέργειες σαν κι αυτές που παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες στην ΕΡΤ.

Για συναδέλφους ή "συναδέλφους", που με την σιγουριά της δημόσιας τηλεόρασης, ή του συγκροτήματος που υπηρετούσαν, άρχιζαν και τελείωναν τις αναλύσεις τους περί Τύπου, με τις... επάρατες οπαδικές εφημερίδες, με τις ηλίθιες προσεγγίσεις του στιλ "είναι πολλές οι αθλητικές εφημερίδες για μια χώρα σαν την Ελλάδα''  και με αποκορύφωμα την ανοιχτή ενοχοποίηση συγκεκριμένων εφημερίδων, για τα... δεινά της μιας ή της άλλης ομάδας ή ακόμα και για τα φαινόμενα βίας στα γήπεδα.

Νόμιζαν οι αφελείς, πως ο λάκκος που σκάβουν -έστω και άθελά τους- γι' αυτούς που υποτίθεται αποτελούσαν απειλή για τα στενά εκδοτικά ή επαγγελματικά συμφέροντά τους, θα είναι τόσο "προστατευμένος" για τους ίδιους από την ιδιότητα του "δημόσιου" ή την σιγουριά του "τεράστιου συγκροτήματος" που δούλευαν, που δεν θα ακουμπούσε ποτέ τους ίδιους, την δουλειά και το μέλλον τους.

Ελπίζω τώρα, σε αρκετά από τα επιχειρήματα της κυβέρνησης ή όσων συμφωνούν από διάφορες πλευρές και για διάφορους λόγους με το βίαιο κλείσιμο της ΕΡΤ και την μαζική απόλυση 2500 ανθρώπων, να "αναγνωρίζουν" λογικές ή ακόμα και αυτούσιες φρασούλες επί λέξη, όσων έλεγαν καθημερινά σχεδόν τόσα χρόνια οι ίδιοι, δείχνοντας άλλες εφημερίδες και συναδέλφους.

Κι αν δεν το έχουν ακόμα καταλάβει, θα το καταλάβουν σε αυτά που θα ακολουθήσουν. Στον παρόμοιο και σε βιαιότητα και σε ουσία τρόπο, με τον οποίο θα κατεβάσουν ξαφνικά ρολά, ακόμα και μέσα που ανήκουν σε συγκροτήματα που φάνταζαν ισχυρά και ακλόνητα και σίγουρα για το παρόν και το μέλλον των στελεχών τους.

Δεν είναι κακό λοιπόν, που τώρα που το "κακό " χτύπησε την πόρτα τους διαμαρτύρονται και θέλουν την συμπαράσταση όλων μας. Και φυσικά δεν είναι λόγος η συγκεκριμένη στάση ορισμένων, στο να μην δώσουμε την συμπαράστασή μας ακόμα και εμείς που πέσαμε θύματα των όσων έλεγαν και τους βλέπαμε ή τους ακούγαμε να πανηγυρίζουν την μέρα που μείναμε χωρίς δουλειά, ρίχνοντας αλάτι στην πληγή μας.

Όμως να ξέρουν ταυτόχρονα, πως ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι -και σε βάθος και σε πλάτος- του λάκκου στον οποίο τους πετάνε τώρα με τόσο βίαιο τρόπο, χρόνια τώρα το έσκαψαν οι ίδιοι. 

Ποντάροντας την ύπαρξη, την καριέρα τους και κυρίως την ασυλία σε ότι έλεγαν και έγραφαν, στο ότι θα... καταφέρουν τελικά να ρίξουν σ' αυτόν τον λάκκο που έφτιαχναν με συνέπεια σαν... σκαφτιάδες, όσους τους έμπαιναν στο μάτι.

Μόνο που τελικά βοήθησαν έτσι, να γίνει πολύ φαρδύς και πολύ βαθύς αυτός ο λάκκος. Και δυστυχώς... μας χωράει όλους πια.