H δικτατορία της εικονικής πραγματικότητας

Τώρα που καταλάγιασαν λίγο οι συναισθηματισμοί και η φόρτιση, καθώς και η αγωνία για τις πάσης φύσεως δυσκολίες της επόμενης μέρα απ' όλες τις απόψεις.

Η ουσία σε όλα αυτά που ζήσαμε και ζούμε σ' αυτή την περιβόητη Παναθηναϊκή πραγματικότητα είναι μία. Και είναι αυτή που οδήγησε ως εδώ την κατάσταση.

Είναι η απόλυτη επιβράβευση και ανοχή στην εικονική πραγματικότητα. Είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει και συνολικά στην ζωή και στην καθημερινότητά μας.

Κανείς δεν μπαίνει στον κόπο ή στην διαδικασία να σκεφτεί, τι διάβαζε, τι άκουγε και τι βλέπει στην πραγματικότητα. Αφήνονται οι περισσότεροι στην γοητεία να ακολουθούν έτοιμες σκέψεις και απόψεις και μετά το πολύ-πολύ να κάθονται εκ του μακρόθεν να κάνουν κριτική.

Πάρτε για παράδειγμα αυτή την ιστορία της Αύξησης Μετοχικού κεφαλαίου στον Παναθηναϊκό.

Τι έγινε τελικά; Γιατί δεν έγινε; Γιατί είπαν ότι θα γίνει; Πως θα προχωρήσει η κατάσταση αν δεν γίνει;

Η ουσία λοιπόν σ' αυτό, είναι ότι κάποιοι πούλησαν ''φούμαρο'' ως εκεί που δεν παίρνει. Έστησαν ολόκληρο παραμύθι και πούλησαν πρωτοσέλιδα, τακτικές, επικοινωνιακές νίκες, βασισμένοι σε κάτι εντελώς ψεύτικο, αναληθές και ανέντιμο.'Κι όμως. Η ζωή συνεχίζεται και ακόμα χειρότερο η παρουσία όλων αυτών στην καθημερινότητα αυτής της ομάδας, χωρίς να τρέχει τίποτε.

Αναρωτιέμαι λοιπόν. Σε ποια δουλειά, σε ποιόν οργανισμό, σε ποια κατάσταση ακόμα και διαπροσωπικών σχέσεων, θα μπορούσε να συμβαίνει με τόσο άνεση αυτό;

Και δεν εννοώ να δίνει κάποιος μια υπόσχεση και να την αθετεί ή να προγραμματίζει κάτι και να μην του βγαίνει. Αυτό μπορεί να συμβεί.

Αυτό που εννοώ όμως, είναι που θα γινόταν αυτό χωρίς καμιά συνέπεια και χωρίς κανείς να ασχοληθεί και ακόμα περισσότερο, χωρίς να νοιώθει την παραμικρή πίεση, απαίτηση ή ανάγκη να απολογηθεί γι αυτό.

Πουθενά φίλοι μου. Μόνο στον Παναθηναϊκό και μόνο σ' αυτή την άρρωστη και ψεύτικη πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί στον Παναθηναϊκό.

Τα πάντα γίνονται και κινούνται μέσα σε ένα κυκεώνα ψεύδους και στην επιβολή δια νόμου και χυδαίων επικοινωνιακών μηχανισμών, μια εντελώς εικονικής πραγματικότητας.

Όποιος λοιπόν νομίζει, ότι σε μια τέτοια κατάσταση και με ένα τέτοιο φόντο, έχει οποιαδήποτε τύχη η παραμικρή υγιής προσπάθεια σε όλα τα επίπεδα και ακόμα χειρότερα δυστυχώς η δημιουργία ποδοσφαιρικής ομάδας ανταγωνιστικής και με μέλλον, είναι πικρά γελασμένος.

Κι όσο η πλειοψηφία αποδέχεται την ύπαρξη αυτής της κατάστασης και δείχνει αδιαφορία έως και ανοχή σ' αυτούς που την δημιουργούν και σ'΄αυτούς που την στηρίζουν αυτό δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει.