Να πάρουμε μια ανάσα σήμερα από τις υποτιθέμενες καθημερινές μας ποδοσφαιρικές έγνοιες. Καθώς πάμε ολοταχώς να ξεχάσουμε τι είναι η ζωή, σε τι φόντο την παλεύουμε και τι θα έπρεπε να μας απασχολεί καθημερινά και επί της ουσίας.
Φυσικά η λέξη "ανάσα" γι' αυτό που θα κουβεντιάσουμε, δεν αντανακλά ακριβώς την πραγματικότητα, αλλά τέλος πάντων. Μεταφορικά έστω ας την πούμε 'ανάσα' με την έννοια ότι θα μιλήσουμε για κάτι διαφορετικό απ' αυτά που κουβεντιάζουμε συνήθως.
Με μια φιλική παρέα λοιπόν καθόμασταν χθες οικογενειακώς. Και ως συνήθως επίσης, η κουβέντα ήταν μόνιμα προσανατολισμένη στις έγνοιες, τις δυσκολίες και στην αναζήτηση διεξόδων από τα αδιέξοδα της καθημερινότητας σε όλα τα επίπεδα.
Φόντο στην κουβέντα -ως συνήθως δυστυχώς επίσης- μια ανοιχτή τηλεόραση, την οποία επί της ουσίας κανείς δεν παρακολουθούσε, απλά έπαιζε κι αυτή εκεί μόνη της, σαν να προσπαθούσε να πάρει μέρος στην κουβέντα και να... παρέμβει με τον δικό της τρόπο.
Κι η πλάκα είναι ότι το... κατάφερε η άτιμη. Καθώς σε μια στιγμή μια σκηνή πάγωσε όλη την κουβέντα και μας τράβηξε σαν μαγνήτης να την παρακολουθούμε.
Μια απλή σκηνή ήταν. Που έδειχνε δυο ανθρώπους και το παιδί τους να λένε κάτι, να γελάνε και να κάθονται στην συνέχεια ξένοιαστοι στην βεράντα τους συνεχίζοντας την κουβέντα και λέγοντας σκέψεις για το πως θα συνεχίσουν την μέρα τους.
Ήταν σχεδόν ταυτόχρονη και αυθόρμητη η σκέψη που ήρθε σε όλους μας.
Πόσο καιρό έχουμε να ζήσουμε σαν οικογένειες ή σαν παρέες ή σαν οτιδήποτε μια τέτοια σκηνή.
Και πόσο ξένη εντελώς και απόμακρη φάνταζε η συγκεκριμένη σκηνή και σαν ατμόσφαιρα και σαν ουσία. Μιλάμε ήταν σαν να βλέπαμε κάποια σκηνή... επιστημονικής φαντασίας. Μια σκηνή που έμοιαζε τόσο ξένη, τόσο μακρινή και τόσο άπιαστη για την καθημερινότητα, το φόντο και την ατμόσφαιρα της... γήινης υποτίθεται και... προσγειωμένης συζήτησης που είχαμε μέχρι εκείνη την στιγμή.
Την στιγμή δηλαδή ακριβώς που με τραγικό τρόπο συνειδητοποιούσαμε, πόσο έχει διαστρεβλωθεί και υποτιμηθεί ακόμα και μέσα μας, η έννοια της φυσιολογικής ζωής και της αντίστοιχης πραγματικότητας.
Την στιγμή δηλαδή που αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε αν υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που μπορούν και κουβεντιάζουν γελώντας ξένοιαστα ή ακόμα περισσότερο έχουν την πολυτέλεια να συζητάνε για το πως θα περάσουν το υπόλοιπο της μέρας τους.
Ίσως να είμαι υπερβολικός ή ίσως και να αντιδρώ υπερβολικά φορτισμένα υπό το κράτος των συναισθημάτων των πρόσφατων εμπειριών μου.
Δεν αποκλείεται. Όμως ακόμα και τώρα που με πιο κρύο μάτι σχετικά, κάθομαι και μοιράζομαι αυτές τις σκέψεις μου μαζί σας, δεν αλλάζει και πολύ η τραγικότητα της διαπίστωσης. Ότι το μεγαλύτερο έγκλημα που έχει συντελεστεί σ' αυτή τη χώρα, είναι η δια νόμου επιβολή της απαγόρευσης του χαμόγελου στα ελληνικά σπίτια. Η δια νόμου επιβολή της απαγόρευσης να μας απασχολούν με φυσιολογικό τρόπο, φυσιολογικά πράγματα.
Κι αυτό είναι το πιο οδυνηρό αποτέλεσμα της βίαιης καταστροφής μια χώρας, που ακριβώς αυτό, η φυσιολογική δηλαδή συνύπαρξη ανθρώπων, καταστάσεων και καθημερινότητας, ήταν το μεγάλο της όπλο και αυτό που γένναγε ζωή, κουλτούρα, μυαλά, χαρακτήρες και πάνω απ' όλα αξιοπρέπεια.
Δεν ξέρω ειλικρινά αν και πότε θα ορθοποδήσει οικονομικά αυτή η χώρα. Για να γίνει αυτό κατά την γνώμη μου θα χρειασθούν πολύχρονοι αγώνες και ριζικές τομές και αλλαγές στην συμπεριφορά, τις αξίες και τους τρόπους έκφρασης τους όλων μας.
Ξέρω όμως ένα πράγμα σίγουρα. Πως ανεξάρτητα απ' αυτό, θα χρειασθούν πάρα πολλά χρόνια, για να μπορέσουν οι άνθρωποι αυτής της χώρας να επιστρέψουν σε νορμάλ τρόπους σκέψης, συμπεριφοράς και αναζητήσεων σε καθημερινό επίπεδο και κυρίως σε νορμάλ, ανθρώπινες και αξιοπρεπείς συνθήκες συνύπαρξης και ενδιαφερόντων στην καθημερινότητά τους.
Κι αυτό είναι απίστευτα πιο μεγάλη ζημιά και έγκλημα ακόμα και απ' αυτές καθ' αυτές τις οικονομικές συνθήκες που το προκαλούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου