Ξέρετε, τελικά βλέποντας και όσα γράφτηκαν και ακούστηκαν για τα γεγονότα της Παιανίας και την επόμενη μέρα, πείστηκα πως η αρρώστια και η υποκρισία έχει πει για τα καλά στο μεδούλι αυτής της ομάδας. Και σε όλους και όσα ασχολούνται έμμεσα ή άμεσα μαζί της.
Για παράδειγμα, διάβαζα τα σχετικά ρεπορτάζ. Τα οποία ήταν όλα σχεδόν πανομοιότυπα. Και αναφερόντουσαν αποκλειστικά και μόνο στα γεγονότα.
Αναρωτήθηκα λοιπόν, ποια ήταν τελικά η μεγαλύτερη ξεφτίλα;
Τα όσα έγιναν, ή ότι όλοι σχεδόν όσοι τα αναπαρήγαγαν δημοσιογραφικά, τα θεώρησαν απόλυτα φυσιολογικά και περιορίσθηκαν μόνο στους διαλόγους και τα σχετικά;
Ποια είναι αλήθεια;
Φαίνεται όμως, ότι δεν έχει μείνει τίποτε πλέον όρθιο.
Κι όχι πως αυτό με εξέπληξε, αλλά να, καμιά φορά τρελαίνομαι με την υποκρισία.
Οι ίδιοι άνθρωποι που θεώρησαν φυσιολογικότατο γεγονός το να μπουκάρουν οι "οπαδοί" στο προπονητικό κέντρο και να πλακώνονται με τους παίκτες, όταν καμιά φορά σφίξουν τα πράγματα ή γίνει κάτι που δεν μπορούν να μην το καταδικάσουν, μου το παίζουν λάβροι κατά των οργανωμένων και βγάζουν λόγους στα μικρόφωνα.
Τότε θυμούνται για μια δυο μέρες να αναρωτηθούν οργισμένοι και να γράψουν πύρινα άρθρα "μα είναι δυνατόν να διοικείται μια ομάδα από τους οργανωμένους". Και σαν να μην ντρέπονται καθόλου, βάζουν και χέρι στους... παράγοντες που διατηρούν τέτοιους στρατούς και κερασάκι στην τούρτα μου το παίζουν και... υγιείς λειτουργεί της ενημέρωσης που δεν έχουν σχέση με αυτά τα... στοιχεία, σε αντίθεση φυσικά με τον... οπαδικό τύπο που καλλιεργεί την βία.
Είναι πραγματικά για λύπηση πια η κατάσταση.
Μόνο που δεν έχουν καταλάβει πια και οι συγκεκριμένοι "οπαδοί" και οι συγκεκριμένοι "δημοσιογράφοι".
Πως πρακτικά, ο ένας χρησιμοποιεί τον άλλον ανάλογα με τις περιπτώσεις και πως και οι δύο ταυτόχρονα θεωρούν ο ένας τον άλλον αναλώσιμο και δεν θα διστάσει να τον... αδειάσει αν χρειαστεί, ακόμα κι αν τώρα το παίζουν"αδέρφια" μεταξύ τους και έχουν ανοιχτή γραμμή καθημερινά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου