Μια από τις έννοιες που έχουν τσαλακωθεί και διαστρεβλωθεί όσο καμία στον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια, είναι η περιβόητη "ενότητα".
Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης, είναι πως την συγκεκριμένη λέξη, την έχουν κάνει κυριολεκτικά καραμέλα το τελευταίο διάστημα, όλα τα πρωτοπαλίκαρα της διχόνοιας και του μίσους στον Παναθηναϊκό. Και βέβαια, όταν μιλούν για ενότητα πλέον, εννοούν επί της ουσίας την απαγόρευση της οποιαδήποτε κριτικής και αναφοράς στην πραγματική κατάσταση που έχουν οδηγήσει τον σύλλογο.
Το τραγικό -και δυστυχώς μόνο τραγικό και όχι κωμικοτραγικό- είναι ότι σ' αυτή την "λέξη", τσιμπάνε και μια σειρά καλοπροαίρετοι φίλοι του τριφυλλιού. Οι οποίοι κλασσικά πλέον θύματα της καλοπληρωμένης προπαγάνδας των άφαντων, βουτάνε στις σχετικές συζητήσεις, χωρίς να σκέφτονται τι ακριβώς υποστηρίζουν εκείνη την στιγμή.
Ενότητα λοιπόν. Καμία αντίρρηση. Αλλά ενότητα σε τι ακριβώς αυτή την στιγμή;
Για παράδειγμα, το να βρίζεις τον Βύντρα δεν αποτελεί... εμπόδιο στην ενότητα. Αλλά το να πεις "έλεος πια ρε μάγκες μ' αυτή την ιστορία", προφανώς... δημιουργεί εντάσεις και πλήττει την ενότητα.
Το να πλακώνεις στο ξύλο και να βρίζεις όποιον γουστάρεις, δεν προσβάλλει την ενότητα, αλλά το να καταδικάσεις αυτή την άθλια τακτική, να ανοίξεις μέτωπο με την αθλιότητα και πάλι... δημιουργεί πρόβλημα στην ενότητα.
Το να κάνεις καλοκαιρινή την Λεωφόρο ενώ η ομάδα είναι πρώτη, προφανώς και πάλι... συσπειρώνει τον Παναθηναϊκό και βοηθάει στην ενότητα, αλλά το να λες "δεν γίνεται ο Παναθηναϊκός να είναι στο -30 και να πανηγυρίζουμε σαν τρελοί την νίκη με τον ΟΦΗ", πολεμάει την... ενότητα.
Μέχρι τον άλλο χρόνο θα μπορούσαμε να αναφέρουμε σχετικά παραδείγματα. Αλλά δεν έχει πια σημασία. Οι λέξεις και οι έννοιες έχουν τόσο πολύ διαστρεβλωθεί και τεντωθεί σαν λάστιχο για να προσαρμοστούν στα θέλω και τα συμφέροντα όλων αυτών, που δεν έχει και νόημα να δίνεις μάχη για την πραγματική τους έννοια.
Είναι όπως αυτό το παραμύθι με την λέξη "κόσμος" στον Παναθηναϊκό.
Οι χίλιοι που βρίζουν, όποτε μας γουστάρει είναι "κόσμος". Οι δέκα χιλιάδες που δεν βρίζουν, προφανώς... δεν είναι κόσμος.
Όταν οι χίλιοι βρίζουν, τότε "ο κόσμος εκφράζεται", αλλά αν κάποιοι από τους δέκα χιλιάδες αντιδράσουν στην αλητεία, αυτό βαφτίζεται από το σύνολο των ΜΜΕ... εμφύλιος στον Παναθηναϊκό που δεν βοηθάει.
Βγαίνει ένας και σε βρίζει ή σου κάνει το άσπρο μαύρο. Και ο οποίος μιλάει συνήθως στον πληθυντικό. Κι αν αντιδράσεις ή του θυμίσεις την αλήθεια, τότε... "τα βάζεις με τον κόσμο ή κατηγορείς τον κόσμο".
Έτσι είναι. Ο καθένας βαφτίζει "κόσμο" όποιον γουστάρει, ο καθένας... αυτοβαφτίζεται "κόσμος" από μόνος του και όποιος δεν συμφωνεί μαζί του... πολεμάει τον "κόσμο".
Ο καθένας κάνει ότι γουστάρει, διαλύει ότι δεν του αρέσει, βρίζει και προπηλακίζει όποιον δεν του κάθεται καλά και αν αντιδράσεις ή του πεις τι ακριβώς κάνει, τότε... πολεμάς την ενότητα.
Όλος αυτός ο παραλογισμός, επί της ουσίας είναι κομμάτι του ίδιου παζλ. Και είναι ακριβώς αυτό που συζητούσαμε και χθες με τους... πανηγυρισμούς.
Είναι η αυτοάμυνα και η δια του... τσαμπουκά και του τραμπουκισμού προσπάθεια να φιμωθεί κάθε αντίθετη άποψη, με μοναδικό στόχο να μην γίνει η παραμικρή αναφορά στο σε ποιο σημείο και ποιοι έφεραν τον Παναθηναϊκό.
Με μοναδικό σκοπό. την διατήρηση όσο γίνεται πιο... ανέπαφου, του πιο βρώμικου, ανέντιμου, απατεωνίστικου και αλήτικου συστήματος, που υπήρξε ποτέ σε ποδοσφαιρικό σύλλογο στον κόσμο.
Με μοναδικό σκοπό την όσο γίνεται πιο... απρόσκοπτη ολοκλήρωση του στόχου της διάλυσης αυτής της ομάδας και της παράδοσης άνευ όρων και με μηδενικό αντίτιμο, στους άφαντους εκτοξευτές και τις στρατιές τους.
Αν αυτό το βαφτίζουν "ενότητα" ή ακόμα πιο πρόστυχα και θρασύτατα "κόσμος" τότε ένα πράγμα έχω να πω.
Ακόμα χειρότερα για την ενότητα και τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου