Tελικά όντως κάναμε πολλή "ζημιά"

Γράφω αυτό το κομμάτι με αφορμή την έναρξη της συνεργασίας μου με το sportdog.gr.

Συνεργασία η οποία επαναλαμβάνω δεν έχει σχέση με το σάιτ που ετοιμάζουμε σαν παρέα.

Εκείνο λοιπόν που πραγματικά με εντυπωσίασε, είναι η εμφάνιση με τον ίδιο τρόπο -έστω και με διαφορετικά κατά κανόνα νικ-νέιμς- της λεγόμενης... διαδικτυακής πτέρυγας της στρατιάς της αλητείας.

Μιλάμε πραγματικά για ταράκουλο.

Βρισιές, ασυνάρτητα μπινελίκια και άφθονο μίσος.... μίσος... μίσος.

Σε σημείο μάλιστα που να αναρωτιέσαι αν όλοι αυτοί είναι τελικά φυσιολογικοί άνθρωποι.

Γιατί περί... οπαδών ούτε λόγος.

Βουτηγμένοι στην βρωμιά και στο ψέμα.  Με πανομοιότυπο τρόπο χρόνια τώρα, με ρουφιανιές και λάσπη το μόνο που καταφέρνουν είναι να αποτελούν για μια ακόμα φορά την καλύτερη απόδειξη.

Του σε τι χέρια έχει πέσει τελικά αυτός ο σύλλογος. Και πόσα πράγματι παίχθηκαν στην πλάτη του τόσα χρόνια.

Μια απλά ματιά σε ορισμένα σχόλια σε κάνει να καταλαβαίνεις χωρίς ιδιαίτερο κόπο.

Πως εδώ μιλάμε για απίστευτες καταστάσεις. Που δεν υπάρχουν σε καμιά ομάδα.

Κι αν κάνεις μία πιο προσεκτική... ενδοσκόπηση, στα κείμενα, το στιλ, το μίσος και την ένταση έως... απόγνωση που βγάζουν, το συμπέρασμα είναι ένα.

Μιλάμε για πολλές χαλασμένες δουλειές.

Για φόβο και πανικό μην τυχόν και υπάρξουν φωνές που θα τις βγάλουν στη φόρα.

Για τραμπούκους που απειλούν κανονικά και με τον νόμο ανθρώπους, επιχειρήσεις και... απόψεις.

Για τον απόλυτο φασισμό.

Για την απόλυτη κατάπτωση σε ελεεινό βαθμό της έννοιας "ανθρώπινο γένος".

Όλα αυτά φίλοι μου, δεν μπορούν να αφορούν ή να οφείλονται απλά στην... διαφορετική άποψη για μια ποδοσφαιρική ομάδα.

Δεν είναι φυσιολογικό αυτό.

Δεν είναι καν ανθρώπινο.

Αλλά είναι η αντίδραση της σαπίλας και της βρωμιάς, που σε βλέπει σαν εμπόδιο στο να συνεχίσει να υπάρχει.

Μόνο αν κάποιος υπερασπίζεται... μεροκάματα, ζωή, μίζες, ύπαρξη και όλα τα σχετικά, αντιδράει με τέτοιο τρόπο.

Και όχι από... αγάπη για μια ομάδα.

Γι' αυτό για μια ακόμα φορά σιγουρεύτηκα.

Ότι τελικά όντως έχουν δίκιο όλοι αυτοί.

Χαλάσαμε πραγματικά πολλές... δουλειές με την παρουσία μα σαν παρέα όλα αυτά τα χρόνια.

Αλλά κυριολεκτικά ΔΟΥΛΕΙΕΣ.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι αυτό.

Το πρόβλημα είναι, πως μπορεί ποτέ ένας σύλλογος, ένας οργανισμός, μια ομάδα στην τελική, να σταθεί, να ορθοποδήσει και να προχωρήσει, όταν κυριαρχεί στο εσωτερικό και στα κουμάντα της από ΠΑΝΩ ΜΕΧΡΙ ΚΑΤΩ αυτή η άρρωστη κατάσταση.

Αυτή η βρωμιά και δυσωδία.

Ποιος φυσιολογικός άνθρωπος μπορεί να συμπορευτεί, να συνυπάρξει και να ζήσει μαζί με αυτό το κλίμα μίσους, σιχασιάς και αηδίας;

Κανείς φυσικά.

Και δεν έχει να κάνει αυτό με την αγάπη για την ομάδα ή οτιδήποτε άλλο σχετικό.

Αλλά απλά με την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας του... ανθρώπινου είδους.

Ξέρω, φαίνεται ίσως υπερβολικό σε κάποιους, αλλά αυτή είναι η απόλυτη πραγματικότητα όσο πικρή και αν είναι.

ΥΓ Το μόνο που με χαροποιεί κάπως στην όλη ιστορία, είναι το όσο σκέφτομαι τι κλακάζ και τι γενικότερο ταράκουλο και πανικό θα πάθει όλο αυτό το συνονθύλευμα, σύντομα.

Όταν δηλαδή θα αρχίσουν να μας ξαναβλέπουν καθημερινά μπροστά τους.